INFORMACJE OGÓLNE

Autor: Jabub Szamałek

Tytuł: Stacja

Liczba stron: 343

Wydawnictwo: WAB

Kategoria: Kryminał, thriller, sci-fi

Tłumaczenie: - 

ISBN: 978-83-831-8583-5

OPIS

Lucy Poplasky po raz kolejny ma szansę odbyć podróż na Międzynarodową Stację Kosmiczną i tak też się dzieje. Jako dowódczyni ekspedycji, niejednokrotnie będzie musiała udowodnić, że to stanowisko zostało jej przydzielone, gdyż sobie na nie zapracowała.

Jej misja jest o tyle trudna, że na pół roku pozostawia na Ziemi swojego męża wraz z córką, a na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, gdzie będzie ją ograniczała przestrzeń, oprócz dosyć niekomfortowej sytuacji wynikającej z napiętych dyplomatycznych relacji pomiędzy USA, a Rosją wystąpi pewna awaria, która jedynie spotęguje nieufność wśród astronautów znajdujących się w przestrzeni kosmicznej.

Jaka to była awaria? Czy astronauci z USA i Rosji dogadają się na czas trwania ich misji? Co takiego ukrywa Lucy przed swoim mężem? "Stacja", którą napisał Jakub Szamałek to książka, która przeniesie Was na Międzynarodową Stację Kosmiczną, z której nie ma ucieczki kiedy tylko poczujecie taką potrzebę.

MOJE WRAŻENIA

To zabawne, ale tym, co skłoniło mnie do sięgnięcia po tę pozycję, jest fakt, że Jakub Szamałek maczał swoje palce w scenariuszu takich gier jak Wiedźmin Dziki Gon, czy Cyberpunk 2077 oraz... jest absolwentem Oxfordu. Nie żebym pałała jakimś uwielbieniem do tego Uniwersytetu, ale wiecie... nazwa Oxfordka zobowiązuje!

Książka "Stacja" opowiada historię astronautki - Lucy Poplasky, która jako dowódczyni 75 ekspedycji, będzie musiała się zmierzyć z wieloma przeciwnościami losu. Jej załoga składać się będzie z Amerykanów oraz Rosjan, co już samo w sobie może zwiastować kłopoty, a jeśli dodamy do tego tajemniczą awarię i fakt, że czterysta kilometrów z dala od Ziemi nikt im nie pomoże, przepis na katastrofę mamy murowany!

"Stacja", którą napisał Jakub Szamałek jest majstersztykiem! Absolutnie nie spodziewałam się, że historia, którą w książce przedstawi mi autor, tak bardzo mnie wciągnie. Nie byłam w stanie oderwać wzroku od tekstu, gdyż cały czas działo się coś fascynującego. Sama tematyka kosmosu jest niebywale interesująca, a jeśli mamy do tego możliwość obserwacji astronautów, którzy znajdują się w przestrzeni kosmicznej to już całkiem jest to creme de la creme.

"Potem były oślepiający błysk i huk, gorące powietrze we włosach, wibracje rozchodzące się po całym ciele, aż dzwoniły zęby, aż mrowiła skóra. Rakieta pięła się w górę, zagłuszając wiwaty, rzygając ogniem, coraz szybciej i szybciej, aż zmieniła się w mały punkcik na niebie. A potem ten punkcik rozbłysnął i zmienił się w kilka mniejszych punkcików. Niektóre z nich zaczęły opadać, a inne kreśliły w powietrzu fantazyjne esy-floresy."

Naszą główną bohaterką jest Lucy Poplasky. Jeśli nazwisko brzmi Wam polsko to bardzo dobrze! Okazuje się, że kobieta ma polskie korzenie, co pokazuje, że niezależnie od tego skąd jesteśmy, nasze marzenia są osiągalne.

Marzeniem Lucy było po raz kolejny polecieć na Międzynarodową Stację Kosmiczną i tak też, zostawiając męża z córką na Ziemi, obejmuje dowodzenie podczas kolejnej ekspedycji. Bardzo podobało mi się to, że autor nie ograniczał się jedynie do tego, co działo się na Stacji. 

Bohaterowie są ze sobą w pewien sposób powiązani przeszłością, a to znaczy, że Jakub Szamałek w swojej książce "Stacja" często wracał do przeszłości i uchylał rąbka tajemnicy na temat ich życia prywatnego, ich korzeni, zachowań, pracy... Oprócz osób znajdujących się na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, mamy także bohaterów drugoplanowych, którzy pozostali na Ziemi i w miarę możliwości kontaktują się z Lucy w momencie, kiedy na Stacji wykryto awarię, która w najgorszym razie mogła doprowadzić do szybszego powrotu astronautów na ziemię.

Jestem pod wrażeniem wiedzy autora, który niejednokrotnie zaskakiwał mnie różnymi informacjami na temat pobytu na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Przedstawiał wiele ciekawych informacji dotyczących bycia astronautą jak i samego kosmosu, który na prawdę jest niewyobrażalnie ogromny.

"Lucy czuła się bardzo mała.

Nad głową miała Ziemię. Planeta wypełniała całe pole widzenia, przytłaczała ogromem. Trudno było oprzeć się wrażeniu, że zaraz spadnie z nieba i rozgniecie człowieka na miazgę. Astronautka musiała co chwilę uspokajać podświadomość,. wyłączać alarmy odziedziczone po przodkach i praprzodkach, powstrzymać odruchowe reakcje: chwycić się czegoś! Cofnij! Skul głowę!"

Czytając książkę "Stacja", którą napisał Jakub Szamałek, wczułam się w role osób przebywających na Stacji. Oczami wyobraźni widziałam ten sam bezkres co oni, przemieszczałam się między zwojami kabli czy też jadłam lewitując razem ze wszystkimi.

Książka była zbudowana w ciekawy sposób. Początek każdego z rozdziałów rozpoczynał się czymś na wzór przesłuchania. Na początku nie za bardzo rozumiałam, co ma wspólnego z treścią książki, jednak czym dalej fabularnie byłam, tym te przesłuchania zaczynały być dla mnie klarowne, a wręcz nico zdradzały, czego mogę spodziewać się w kolejnym rozdziale.

Nie będę Wam zdradzać zbyt wiele fabuły, byście sami sięgnęli po tę książkę, ponieważ na prawdę warto! Autor od początku, do samego końca, trzyma czytelnika w napięciu. Awaria, która miała miejsce na Stacji, swoje rozwiązanie, jak możecie się domyślić, będzie miała na samym końcu, jednakże będzie to takie zakończenie, że sama, nigdy nie wpadłabym na coś podobnego. 

Bohaterowie zostali bardzo dobrze wykreowani i przedstawieni, a ponadto mamy wgląd nie tylko w to, co dzieje się na Stacji, ale także na to, co ma miejsce na Ziemi i jak na różne sytuacje reaguje mąż Lucy, czy też człowiek odpowiadający za projekt 75 ekspedycji - Steve Ayers.

Bardzo serdecznie polecam Wam książkę "Stacja", którą napisał Jakub Szamałek. Jest ona wypełniona po brzegi ciekawostkami na temat kosmosu, pracy astronautów i ludzi, którzy dbają o bezpieczeństwo załogi. Ponadto mamy tutaj przedstawione kawał dobrej fabuły, która bez dwóch zdań nadaje się na ekranizację. Są tutaj zwroty akcji, autor trzyma czytelnika w ciągłym napięciu, na prawdę jest przy czym spędzić kilka godzin. Skusicie się na podróż do gwiazd? Ja z chęcią przeczytałabym jakąś kontynuację jeśli takowa by powstała!

OKŁADKA

Oprawa graficzna kompletnie mnie nie powaliła na kolana. Na ilustracji widać coś na wzór słońca. Do tego można dostrzec chmury, ciemne, burzowe... Ktoś kto jest już po lekturze tej książki może zinterpretować tę grafikę jako taką, burzliwą, zapowiadającą kłopoty.

Słońce rozjaśnia  to, co znajduje się dookoła niego, dzięki czemu tło jest bardziej widoczne. Imię oraz nazwisko autora umieszczono na górze okładki, natomiast tytuł na dole, delikatnie wpleciony w chmury, jakby z nich wychodził.

Grafika kompletnie nie przypadła mi do gustu, ale może znajdą się tacy, którzy lubią tego typu ilustracje.

MOJA OCENA

Fabuła: 5/5

Bohaterowie: 5/5

Język: 5/5

Zakończenie: 3,5/5

Wrażenia wizualne: 2/5

*Ocena ogólna: Koniecznie musisz przeczytać

Za możliwość wyprawy w kosmos wraz z załogą, bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu WAB!

*ocena ogólna jest oceną SUBIEKTYWNĄ a nie średnią arytmetyczną

Chciałabym się z Wami podzielić czymś ważnym, do czego doszłam tak na prawdę kilka tygodni temu. Jeśli mam być szczera, to ten rok jest dla mnie bardzo odkrywczym rokiem. Odkrywczym pod względem poznawania samej siebie, rozumienia swoich potrzeb i wyznaczania swoich granic.

Poniekąd przyczyniła się do tego choroba w lutym i spędzenie całego miesiąca w domu na L4. Mam wrażenie, że właśnie od tego momentu, coś zaczęło mi się zmieniać i tak oto, nie opowiadając o tym, co działo się w międzyczasie, doszłam do bardzo ciekawego wniosku.

Kiedy tak myślałam o tym jak wygląda moje życie, czy jestem zadowolona z pracy, z życia prywatnego, osób które mnie otaczają, nagle... zadałam sobie jedno, banalne pytanie:

Co chciałabyś robić w przyszłości?

Myślałam o tym, jak spędzam swój wolny czas. Czy jestem zadowolona z tego co robię, a może wykonuję coś na siłę? Ile czasu poświęcam na coś, z czego nie będę miała korzyści w przyszłości? Czy znajduję czas na to, co może mi się przydać, ale zamiast się na tym skupić robię coś totalnie innego?

Okazało się, że odpowiedź mam dosłownie przed sobą. Stoi na półce, kurzy się, terminy gonią, a ja albo nie zrobiłam zdjęcia, albo nie przysiadłam nad tekstem. Tak, dobrze myślicie... Okazało się, że blokują mnie książki.

Dlaczego zadałam sobie takie pytanie? 

To była sobota. Dzień, w którym POWINNAM opublikować recenzję, wrzucić o niej informacje na Instagramie, Facebooku, Discordzie, Lubimy Czytać, Good Reads i Bóg jeden wie gdzie jeszcze. Dzień, w którym mentalnie odpoczywam od pracy i mentalnie jestem przeorana przez przymus wrzucenia recenzji na bloga.

Zdałam sobie z tego sprawę, kiedy po raz kolejny chciałam przysiąść do angielskiego, ale musiałam skupić się na blogu, recenzji, książkach i wszystkim tym, co powinno sprawiać mi przyjemność, a od jakiegoś czasu stało się przymusem i przykrym obowiązkiem.

Zrozumiałam, że na recenzowaniu książek to ja nie zarobię. Nie stanę się drugą Panną Sasną, czy następczynią Wielkiego Buka, a czas, który poświęcam na przeczytanie książki, jej recenzje, wrzucenie posta tu i tam mogłabym przeznaczyć na naukę angielskiego.

Za każdym razem, gdy robiłam sobie listę rzeczy do wykonania, wpisywałam sobie czytanie książki przez godzinę i naukę angielskiego przez trzydzieści minut. Na samą górę listy wrzucałam pisanie recenzji, a na sam dół bycie aktywną osobą na Discordzie u Negaoryx.

Gdy odpowiedziałam sobie na wyżej zadane pytanie, co chciałabym robić w przyszłości, okazało się, że nie ma tam miejsca na książki. Mam wrażenie, że zmieniły się moje priorytety. Moją odpowiedzią wcale nie było recenzowanie książek i ich czytanie, co zawsze stawiałam na pierwszym miejscu na swojej liście "Must have". Moją odpowiedzią było - mieć coś swojego, może związanego z językiem angielskim, jakaś "czysta" praca, biurowa, od poniedziałku do piątku, może dorabianie jako streamerka na Twitchu, ale na 100% nie recenzentka książek.

Ta odpowiedź uświadomiła mi, że chyba skończyły się czasy, kiedy przejmowałam się czy przeczytam coś na czas, czy nie. Wydawnictwa zgłaszają się do mnie coraz rzadziej, w tym roku ze wszystkim jestem na czas, co napawa mnie w pewien sposób dumą, jednak nie czuję parcia, by czytać coś na siłę, bo wydawnictwo przesłało mi książkę. Oczywiście mają one pierwszeństwo i staram się, by były czytane na czas, jednak jeśli się spóźnię, nie biczuje się i nie mam sobie tego za złe. 

Po prostu miałam gorszy tydzień w pracy, złe samopoczucie, brak pomysłu na recenzję, albo najzwyczajniej w świecie nie miałam ochoty spędzać pół dnia przed monitorem, widząc, że za oknem świeci słońce, a ja mam do pracy na 14:00, czyli i tak cały dzień w dupie.

Zrozumiałam, że ostatnie lata czytałam książki bo musiałam i z przyjemności zamieniło się to w przymus. Czułam presję na sobie, by czytać jak najwięcej, jak najszybciej i brać wszystko co wydawnictwa chcą mi zaoferować. Doszło do mnie, że chciałabym, aby czytanie książek sprawiało mi przyjemność i było moim hobby a nie przykrym obowiązkiem, dlatego, jeśli teraz na moim polskim blogu nie będzie recenzji w sobotę, jak zwykle, to znaczy, że:

- nie przeczytałam książki

- nie chciało mi się zrobić zdjęcia do recenzji

- nie napisałam recenzji

Nie kończę swojej przygody z recenzowaniem książek. Sprowadzam ją jedynie do poziomu przyjemności, a nie obowiązku. Kolejny raz zdjęłam z siebie ciężar przymusu, który sama na siebie nałożyłam. Czuję się lżejsza, spokojniejsza...

 czuję się wolna.

Podobają mi się te zmiany. Cieszę się, że nadszedł taki moment w moim życiu, gdy sobie uświadomiłam pewne rzeczy. 

Oczywiście dalej jestem otwarta na współpracę z wydawnictwami. Niczego nie anulowałam, do nikogo nie pisałam, że rezygnuję, ja cały czas tu jestem. Po prostu postanowiłam nie wywierać na samej sobie presji, że coś muszę. Czytanie książek sprawiało mi przyjemność i było dla mnie relaksem w wolne dni. Chciałabym, aby to uczucie wróciło. Bym nie czuła na sobie gorącego oddechu wydawnictwa, które jedynie czeka aż coś w końcu wrzucę. To nie na tym miała polegać "ta zabawa".

Jest jeszcze wiele rzeczy, nad którymi chciałabym popracować, które chciałabym w sobie zmienić i wierzę, że powoli osiągnę swój cel. To zabawne, że choroba otworzyła mi oczy. Musiałam zachorować i pójść na pierwsze od dziewięciu lat L4, by zacząć dostrzegać swoje potrzeby i granice, które pozwalałam wiele razy przekraczać, co wcale nie było dla mnie komfortowe.

Jeśli macie chociaż odrobinę czasu, pomyślcie, czy coś Was nie trapi... czy chcielibyście coś poprawić, coś zmienić... To nie musi być zmiana na już, teraz, natychmiast. Wasza przemiana może trwać latami, może być wprowadzana w życie powoli, według Waszych potrzeb, według Waszych zasad, w Waszym tempie.

Czasami to nie są łatwe zmiany, z pewnością jednak są oczyszczające. Takie po których poczujecie się lżejsi. Tak jak ja. - Mój kolejny post przemyśleniowy po wielomiesięcznej przerwie... jakie to cudowne uczucie napisać coś innego niż recenzja (które również będą się tu pojawiać, czy ktoś ma na to ochotę czy nie) :)

INFORMACJE OGÓLNE

Autor: V.E. Schwab

Tytuł: Gallant

Liczba stron: 294

Wydawnictwo: We Need YA

Kategoria: Fantastyka

Tłumaczenie: Maciej Studencki

ISBN: 978-83-67054-84-3

OPIS

MOJE WRAŻENIA

Przeczytałam już kilka książek autorstwa V.E. Schwab i za każdym razem odkrywam coś innego. Tym razem po raz pierwszy spotkałam się z pozycją, w której główna bohaterka jest niemową! Być może dlatego trochę nużyła mnie ta historia. Nie było tu zbyt wielu kwestii dialogowych, bardziej monologi i spora dawka opisów. 

Zacznijmy jednak od początku. Tak jak wspomniałam wcześniej, nasza główna bohaterka dorastała w szkole dla dziewczyn. Sądziła, że nie ma rodziny, a jedynie co jej po niej zostało to dziennik z zapiskami jej mamy. Bardzo chaotycznie napisany, wątki wyrwane z kontekstu, czasem nawet Olivia nie połapywała się, o co mogło chodzić kobiecie.

Oprócz tego dziewczyna widzi tak zwane "martwiaki". Jeśli w jakimkolwiek momencie, zostało napisane, kim są te dziwne stworzenia, to widocznie musiało mi umknąć, jeśli jednak nie ma żadnego opisu tych postaci, to zastanawiam się w takim razie po co zostały umieszczone przez V.E. Schwab w książce "Gallant", jeśli nawet nie wiadomo konkretnie jaką rolę pełniły.

"Ten martwiak jest inny, mniejszy niż poprzedni. Ma guzowate łokcie i kolana oraz oko, którego nie mruży ani na chwilę. Jedna dłonią ciągnie za brudny warkocz, obserwując jedzącą dziewczynę."

W mojej interpretacji, martwiaki, były to osoby zmarłe. Nie wyglądały jak duchy, które sobie wyobrażamy, przezroczyste zjawy odwzorowujące postać człowieka jeden do jednego. Martwiaki były strzępkami tych ludzi. Ich twarze były niekompletne, czasem nie posiadali różnych kończyn, lub mieli braki w innych miejscach ciała, a do tego były nieco przerażające. 

Taki obraz martwiaków sobie wyobraziłam, sklejając te strzępki informacji do kupy. Co ciekawe, postacie te odegrają dosyć dużą rolę w całości książki, dlatego zdumiona jestem, że zostały potraktowane delikatnie mówiąc po macoszemu.

Wracając do fabuły. Pewnego dnia Olivia otrzymuje list. List, którego adresatem jest jej wujek, zapraszający ją do siebie - do Gallant, gdzie - według jego słów, wszyscy na nią czekają i nie mogą doczekać się jej przybycia. Jak się okazuje na miejscu, sytuacja wygląda delikatnie rzecz ujmując, nieco inaczej.

"- Nie powinnaś nigdy przyjeżdżać do Gallanta. - Matthew wskazuje drzwi. - Zjeżdżaj stąd!"

Faktycznie w Gallant mieszka jej kuzyn Matthew, ale oprócz niego oraz Hanny - będącej tu kimś na wzór kucharki, oraz Edgara - raczej ogrodnika, nie ma tu nikogo. Wuj nie żyje, a Matthew ani myśli być nawet uprzejmy dla dziewczyny. Ta jednak zostaje na kilka nocy w domu i poznaje go na własną rękę. Spaceruje po pokojach, chodzi po ogrodzie, aż któregoś dnia trafia na mur, za którym widać pole. 

Ten mur będzie zwrotem akcji w książce "Gallant", napisanej przez V.E. Schwab. Zwrotem akcji będzie to, co dziewczyna zobaczy po drugiej stronie muru i co spowoduje, że Olivia swoje odejście z Gallant będzie musiała przełożyć na inny termin. Co takiego ujrzy dziewczyna za murem? Jaką rolę w książce pełnią martwiaki oraz dziennik jej mamy? Dlaczego Matthew nie chce by Olivia została w wielkim domu jakim jest Gallant? To miejsce skrywa nie jedną tajemnicę!

Moje pierwsze skojarzenie, zaraz po wdrożeniu się w atmosferę panującą w Gallancie, to drugi "Tajemniczy Ogród" z tym, że tym zrzędzącym wujkiem był tutaj Matthew. Słaby chłopak, który nie miał zbytnio siły na cokolwiek. Mamy tutaj ogród skrywający coś za murem, czego główny właściciel tego miejsca nie chce odkrywać, a mimo wszystko główna bohaterka łamie ten zakaz. Różnice pokazują się dopiero po przekroczeniu tego muru.

"- Coś ty narobiła - pyta drżącym głosem.

A ona przenosi wzrok z młodzieńca na mur i z powrotem, żałując, że nie umie mu odpowiedzieć.

Żałując, że nie ma pojęcia."

Pozycja ta w moim odczuciu miała w sobie coś creepy. Coś co lekko przypominało nawet Stranger Things i też kilka razy łapałam się na tym, że oczami wyobraźni widzę to, co widziałam w serialu. Czy polecam? Ciężko określić. Nie mogę napisać, że książka była do niczego, nie zainteresowała mnie i że ogóle najlepiej to szerokim łukiem ją omijać. Miała w sobie coś, co przyciągało, chciało się dowiedzieć więcej, przez co, nim się zorientowałam, "Gallant" napisany rzez V/E/ Schwab, był już przeczytany.

Mam również poczucie, że listy, zapiski matki Olivii były zbyt długie, wrzucone w tekst na oślep, natomiast niemalże w środku książki, można odnaleźć ponad czterdzieści stron krótkiego tekstu, ilustracje i nic po za tym. Żeby to jeszcze jakoś mocno odnosiło się do fabuły, a nie było zlepkiem słow pisanych przez kobietę, która uciekła z Gallanta...

Mam mieszane uczucia, co do tej pozycji. Z jednej strony była nużąca, dłużyła się na potęgę, Matthew mnie irytował, z resztą główna bohaterka również przez swoją wieczną ciekawość i upartość, natomiast z drugiej strony, dobrze czytało się tę książkę, wciągała, została napisana bardzo prostym językiem i dawała sporo miejsca na wyobraźni. Czy zatem polecam tę pozycję? Ani tak, ani nie. Musicie sami zdecydować czy chcecie dowiedzieć się, co było po drugiej stronie muru i dlaczego kuzyn Olivii tak bardzo nie chciał jej obecności w Gallancie - bo to też będzie wyjaśnione. 

Cokolwiek zadecydujecie, dajcie znać w komentarzu co spowodowało, że zainteresowaliście się tą książką, a co sprawiło, że nie macie zamiaru w ogóle po nią sięgnąć!

OKŁADKA

Twarda oprawa robi jednak swoje, nawet jeśli sama ilustracja nie jest powalająca. W tym konkretnym przypadku, na grafice widać dwór i jego lustrzane odbicie, w lekko czerwonej kolorystyce. Oba te budynki wyglądają na lekko podniszczone, jednak może to złudzenie optyczne.

Ramką tej ilustracji jest pnąca czerwona róża i to jest właśnie kolor przełamujący biel i szarość pozycji. Imię i nazwisko osoby autorskiej widnieje na samym środku pozycji i również jest czerwone, natomiast tytuł widnieje tuż pod nim, tyle, że jego czcionka jest koloru czarnego.

Jest to prosta ilustracja, ale tak samo jak treść książki - może nie powala, jednak w jakiś sposób przyciąga wzrok. Jest estetyczna, intrygująca, ma swoje ciekawe elementy, a także struktura okładki jest inna od tych casualowych. Jakie jest Wasze zdanie na temat wizualny tej pozycji? Dajcie znać w komentarzach! 

MOJA OCENA

Fabuła: 3,5/5

Bohaterowie: 3,/5

Język: 4/5

Zakończenie: 3,5/5

Wrażenia wizualne: 3/5

*Ocena ogólna: Nie polecam nie odradzam

Za możliwość przeczytania tej książki, bardzo dziękuję wydawnictwu We Need YA

*ocena ogólna jest oceną SUBIEKTYWNĄ a nie średnią arytmetyczną

INFORMACJE OGÓLE

Autor: Mika Waltari

Tytuł: Egipcjanin Shnuhe

Liczba stron: 655

Wydawnictwo: Książnica

Kategoria: Powieść historyczna

Tłumaczenie: Zygmunt Łanowski

ISBN: 978-83-245-8486-4

OPIS

Sinuhe - człowiek znaleziony przez Kipę w małej łódeczce z sitowia, w nadbrzeżnej trzcinie opodal progu jej domu. Przygarnięty przez kobietę i traktowany jak rodzony syn, wychowywał się w Egipcie, gdzie przeżył swoje dzieciństwo i wszedł w okres dojrzewania. 

Później nieco się zagubił, zwłaszcza kiedy u jego boku pojawiła się Nefernefernefer, przez którą stracił praktycznie wszystko. Jak potoczą się losy chłopca, który tak na prawdę z nieznanemu nikomu człowieka staje się królewskim lekarzem i trepanatorem?

Dajcie się skusić na podróż po wielu krajach wraz z Sinuhe, a być może nie pożałujecie! 

MOJE WRAŻENIA

To była ciekawa opowieść przedstawiona z perspektywy głównego bohatera, Sinuhe, który u schyłku swojego życia postanawia spisać swoją historię. Mogę napisać, że jest wobec siebie obiektywny i w żaden sposób nie próbuje się wybielić czy pokazać w lepszym świetle niżeli było na prawdę.

Opowieść rozpoczyna się tak na prawdę od momentu, kiedy w małej łódeczce z sitowia, kobieta o imieniu Kipa, odnajduje malca. Wiemy co wydarzyło się gdy zabiera chłopca do domu, jesteśmy świadkami tego jak daje mu imię Sinuhe oraz  mamy wgląd w jego młodzieńcze lata.

Przy okazji dowiadujemy się jaki charakter posiada główny bohater i trzeba przyznać, że rodzice nie mieli z nim lekkiego życia, zwłaszcza kiedy na pierwszy plan wchodzi Nefernefernefer. Kobieta, której wcale nie ma tak dużo w książce, jednak w pewien makabryczny sposób autorowi udaje się, aby czytelnik nie zapomniał o niej tak szybko.

Można uznać, że to właśnie ona jest prowokatorką dalszych działań Sinuhe. Zdradzony, skrzywdzony, okradziony niemalże ze wszystkiego, wyrusza w podróż, byle jak najdalej od miejsca, w którym mieszka Nefernefernefer. W ten sposób, razem z głównym bohaterem, przemierzamy Babilon, Syrię, czy też kraj Hetytów, gdzie mężczyzna uczy się zawodu lekarza, poznaje nowe techniki leczenia i odzyskuje to, co stracił poprzez znajomość z Nefernefernefer.

"Piękność w połączeniu z mądrością u kobiety, która ma serce z kamienia, są bardziej niebezpieczne niż obnażone noże. I nie sądzę, by na tym świecie było coś bardziej zgubnego niż kobieta piękna i mądra, lecz bez serca."

W jego podróżach towarzyszy mu nieodłącznie jego sługa, przyjaciel Kaptah. Niesamowicie dobrze wykreowana postać, barwna, przebiegła i kreatywna na swój sposób, dzięki której cała ta historia była ciekawsza i zabawniejsza. Można powiedzieć, że Kaptah jest prawą ręką Sinuhe, który nadzorował jego finanse, dbał o jego dobro, ale równocześnie za każdym razem zaznaczał, że go okrada, jednak tylko na tyle, by mu nie szkodzić.

Opowieść jaką w książce "Egipcjanin Sinuhe" przedstawia nam Mika Waltari, to historia człowieka, który miał w życiu pod górkę. Będąc królewskim lekarzem niejednokrotnie był wplątywany w polityczne machlojki. Czasy w jakich przyszło mu żyć były niespokojne. Wojny religijne i terytorialne, wprowadzanie nowych rządów, brak akceptacji ze strony społeczeństwa, wątki romantyczne, które z jednej strony mnie bawiły, a z drugiej nieco żenowały...

Ta pozycja ma w sobie coś, czego nie sposób jej odmówić. Niektórzy mogą się przy niej wynudzić i zniechęcić, jednak uważam, że warto przebrnąć przez te niemalże siedemset stron. Miejscami historia jest wartka i elektryzująca, by za chwilę zwolnić i uspokoić czytelnika. "Egipcjanin Sinuhe", którego napisał Mika Waltari, to także podróż w głąb tradycji i kultury Egiptu za czasów panowania głównie Echnatona, który stworzył religię monoteistyczną opartą na kulcie boga Atona.

"... starzy bogowie będą umierać, dopóki nie narodzą się nowi bogowie i nie rozpocznie się nowy rok świata."

Ta pozycja jest mieszanką fikcji i wątków historycznych, dzięki którym możemy się dowiedzieć nieco więcej o życiu w ówczesnym czasie. Wczuć się w klimat tam panujący i poczuć jakbyśmy żyli kilka tysięcy lat temu, gdzie otwieranie czaszki było czymś normalnym, a śmiertelność ludzi po takim zabiegu traktowana była jako efekt uboczny.

To była ciekawa podróż, w której mogłam uczestniczyć i wraz z Sinuhe oraz jego przyjacielem Kaptahem przeżyć kilkanaście godzin w świecie, którego nie było dane mi ujrzeć na własne oczy. Jeśli macie okazję sięgnąć po tę pozycję, to zróbcie to, nawet jeśli początek będzie się Wam wydawał nurzący.

Czasem warto zagłębić się w jakiś świat, zanurzyć w nim, poznać nieco lepiej opisane postacie, by dopiero później ocenić, czy warto ciągnąć tę znajomość czy jednak odpuścić. Ja nie odpuściłam, z czego bardzo się cieszę i teraz mogę Wam polecić tę książkę, mimo że nie będzie należeć do moich faworytów! 

OKŁADKA

Kiedy po raz pierwszy miałam w ręku tę pozycję, byłam nią oczarowana. Błyszczące, starożytne, egipskie znaki na pomarańczowym tle, oraz kontur twarzy faraona, w którym umieszczono imię i nazwisko autora oraz tytuł, z małym dopiskiem jaka to powieść.

Okładka jest twarda, solidna. Grzbiet książki w kolorze brązu gdzie błyszczącymi elementami jest tytuł oraz kilka egipskich znaków. 

Minimalistyczna oprawa graficzna, która mieni się przy każdym obróceniu książki w inną stronę. Zostałam "kupiona" tą okładką od samego początku i jestem ciekawa czy Wam również podoba się taka okładka.

MOJA OCENA

Fabuła: 4/5

Bohaterowie: 5/5

Język: 3,5/5

Zakończenie: 4/5

Wrażenia wizualne: 5/5

*Ocena ogólna: Warto przeczytać

*ocena ogólna jest ocena SUBIEKTYWNĄ a nie średnią arytmetyczną

INFORMACJE OGÓLNE

Autor: Andrzej Sapkowski

Tytuł: Narrenturm

Liczba stron: 587

Wydawnictwo: Super Nowa

Kategoria: Fantastyka

Tłumaczenie: -

ISBN: 978-83-7578-139-7

OPIS

Reinmar z Bielawy. Główny bohater, który swoje uczucia ulokował w nie tej kobiecie, której powinien. Jak przez swoją głupotę można dać pisarzowi powód do napisania trylogii? Wystarczy chwila nieuwagi i erotycznego uniesienia, a fabuła sama się napisze!

Autor znany głównie z historii o Wiedźminie Geralcie, tym razem przenosi nas do początku piętnastego wieku na Śląsk gdzie wątki będą się toczyć podczas tamtejszych wojen husyckich. Co takiego się wydarzy i w jakie kłopoty wpadnie główny bohater tej fantastyczno-historycznej powieści? Przekonajcie się sami!

MOJE WRAŻENIA

Prawdopodobnie nigdy nie dowiedziałabym, się o cyklu Trylogii Husyckiej, gdyby nie mój znajomy z pracy, który podrzucił mi masę audiobooków, w tym również ten konkretny. Głównym bohaterem jest Reinmar z Bielawy zwany również Reynevanem, który przez swój romantyczny charakter wpada w niezłą kabałę!

Zakochany w pięknej Adeli, która jest żoną rycerza Gelfrada de Stercza, zmuszony jest uciekać zaraz po tym kiedy bracia ów rycerza nakryli Adelę i jego w jednoznacznej sytuacji. Z takim właśnie przytupem, rozpoczynamy podróż z Reinmarem po Śląsku, gdzie mężczyzna uczestniczyć będzie w wielu historycznych wydarzeniach, spotka na swojej drodze postacie, które na prawdę istniały, a na samym końcu trafi do tytułowego Narrenturmu czyli Wieży Głupców, gdzie przetrzymuje się osoby obłąkane, czy też psychicznie chore.

"Narrenturm", którego autorem jest Andrzej Sapkowski, to książka, która przeniesie Was do piętnastowiecznego Śląska, na którego terenie odbywały się wojny religijne z husytyzmem. Pisarz miesza fantastykę z historią przez, co jeszcze bardziej możemy zżyć się z bohaterami przedstawianej przez Sapkowskiego powieści.

"- Jak się czujesz?- Świetnie. Pewnie blask słoneczny bije mi z dupy. Zajrzyj i sprawdź. Bo mnie trudno."

Nie ukrywam, że główny bohater niebywale mnie irytował. Był jedną z tych "sflaczałych", "ciapowatych" postaci, które najpierw działają, a potem myślą - o skutkach oczywiście, czyli gdzieś w celi, zamknięciu i ogólnie po wpadnięciu w kłopoty. A wystarczyło przez chwilę racjonalnie pomyśleć!

Doskonałą przeciwwagą roztrzepanego, romantycznego i wiecznie pakującego się w jakąś kabałę Reinmara są jego kompani -  Samson oraz Szarlej. Tych dwóch  nie da się zapomnieć! To dzięki nim, ta historia nabierała kolorytu i dynamizmu, którego brakowało jej kiedy główny bohater był sam i jedyne o czym rozmyślał to o Adeli.

Trzeba przyznać, że według mnie "Narrenturm", którego autorem jest Andrzej Sapkowski, jest opowieścią o tym, jak to Reynevan ucieka przed braćmi de Stercza oraz mężem Adeli. Mając znajomości wśród ludzi z zakonu, udaje mu się dostać do Szarleja, a potem ich duet powiększa się o osobę Samsona - tajemniczego mężczyzny, który swoim wyglądem przypomina niespełna rozumu człowieka, który nic nie rozumie - co jest niesamowicie mylące.

"(...) - Zaiste - przemówił po chwili Samson Miodek, swym łagodnym i spokojnym głosem. - Widzę to oczyma duszy mojej. Masowa produkcja papieru, gęsto pokrytego literami. Każdy papier w setkach, a kiedyś, jakby śmiesznie to nie zabrzmiało, może i w tysiącach egzemplarzy. Wszystko po wielokroć powielone i szeroko dostępne. Łgarstwa, brednie, oszczerstwa, paszkwile, donosy, czarna propaganda i schlebiająca motłochowi demagogia. Każda podłość nobilitowana, każda nikczemność oficjalna, każde kłamstwo prawdą. Każde świństwo cnotą, każda zapluta ekstrema postępową rewolucją, każde tanie hasełko mądrością, każda tandeta wartością. Każde głupstwo uznane, każda głupota ukoronowana. Bo wszystko to wydrukowane. Stoi na papierze, więc ma moc, więc obowiązuje. Zacząć to będzie łatwo, panie Gutenberg. I rozruszać. A zatrzymać? (...)"

W książce "Narrenturm", której autorem jest Andrzej Sapkowski, jest wiele historycznych odniesień. Jest to również czas wojen religijnych z husytami, dlatego też często i gęsto będziemy mieli do czynienia z zakonnikami, których mroczne oblicze niejednokrotnie zostanie w tej książce wyciągnięte na wierzch.

Nie mogę napisać, by trylogia husycka była lepsza od Wiedźmina. Obie te pozycje mają kilka wspólnych cech, jednak wolę raczej gburowatego i aspołecznego Geralta niż natchnionego miłością Reinmara z Bielawy. To pozycja to takie trochę - uciec, zostać złapanym, uciec, zostać złapanym, wrócić tam gdzie mnie złapano, by zostać złapanym, ale później znowu uciec.

Główny bohater przyciąga problemy niczym magnes, jednak nie można też odmówić panu Sapkowskiemu kunsztu pisania historii i zestawiania ze sobą postaci o tak odmiennych charakterach. Reynevan wraz z Szarlejem niesamowicie się dopełniali natomiast Samson, był jedną, wielką, chodzącą zagadką. Kim jest? Skąd się wziął? Dlaczego podąża za Szarlejem oraz Reinmarem? Czy główny bohater z pomocą kompanów zdoła przedostać się z Polski do innego państwa, by móc bezpiecznie i w spokoju żyć?

Jeśli nie obce są Wam klimaty piętnastowiecznej Polski i lubicie podróże po historii Polski z odrobiną fantastyki, to ta pozycja jest dla Was. Może ona nieco nudzić i się przedłużać, jednak warto ją znać i w całości dowiedzieć się jak potoczyły się losy głównego bohatera oraz jego przyjaciół.

Gdzie można było spotkać młodego medyka? Czy jego fach w ogóle na coś się przydał? Dlaczego zamiast iść w wyznaczone mu przez zakonnika miejsce, ten ciągle kręci się po Polsce i niemalże wraca tam, skąd nie tak dawno uciekał? Jeśli sięgniecie po tę książkę to oprócz powrotu do przeszłości otrzymacie dawkę na prawdę dobrze wykreowanych postaci i miejsc, które akurat w moim przypadku zadecydowały o zawyżeniu oceny dla tej konkretnej książki!

OKŁADKA

Niezbyt przyciągająca, sami powiedzcie... Ta oprawa graficzna nie wygląda nowocześnie. Żółte tło, pośrodku nieco mniejsza ilustracja przedstawiająca coś na wzór uczty, która na dobre się rozkręciła i pozostał jeden wielki rozgardiasz. 

Zauważyć tam można nawet kilka kościotrupów. Sama ilustracja wygląda jakby malował ją ktoś  wieki temu i może to właśnie jest podpowiedź w jakim okresie czasowym będziemy poruszać się w tej książce!

Jak dla mnie treść zdecydowanie przeważa nad stroną wizualną książki, dlatego jeśli już po nią sięgnie, to proszę zamknąć oczy i otworzyć je dopiero po otwarciu pozycji.

MOJA OCENA

Fabuła: 3,5/5

Bohaterowie: 5/5

Język: 3,5/5

Zakończenie: 4/5

Wrażenia wizualne: 2/5

*Ocena ogólna: Warto przeczytać

*ocena ogólna jest oceną SUBIEKTYWNĄ a nie średnią arytmetyczną

 INFORMACJE OGÓLNE

Autor: Magdalena Kordel

Tytuł: Wiosna cudów

Liczba stron: 415

Wydawnictwo: WAB

Kategoria: Obyczaj

Tłumaczenie: - 

ISBN: 978-83-8318-366-4

OPIS

Wydawać by się mogło że Stelli nie brakuje niczego do szczęścia. Ma kochającą rodzinę, cudownego synka Franciszka, razem z przyjaciółką Aldona będzie prowadzić hotel...

Wszystko idzie zgodnie z planem do momentu kiedy dziewczyna zostaje bezczelnie oszukana, a do Kotkowa przyjeżdża dwóch mężczyzn, którzy oprócz spraw biznesowych mają jeszcze inne sprawy do załatwienia w małym miasteczku.

Kto oszukał Stellę? Jakie znaczenie ma przyjazd dwóch nieznajomych? Kim oni tak właściwie są?

Wydawać by się mogło, że książka ta nie jest sielankową historią, jednak Magdalena Kordel potrafi tak opowiedzieć słowami historię, że nawet opis wojny miałby swoje pozytywne strony.

Czy skusicie się na wyruszenie w podróż do Kotkowa i poznanie nowych bohaterów stworzonych przez pisarkę? To jedna z tych pozycji, które Was otulą i utrzymają w pewności że nie ma drogi bez wyjścia i zawsze jest jakieś rozwiązanie! 

MOJE WRAŻENIA

Znacie mnie. Dobrze wiecie, że po książki Magdaleny Kordel sięgam w ciemno, nie ważne czy będzie to obyczaj, kryminał, literatura dziecięca czy fantastyka (Magda, nadal czekam).

Tak samo było z książką „Wiosna cudów”, którą wydało wydawnictwo WAB. Sam fakt jakie wydawnictwo wydało tę pozycję spowodował, że jeszcze bardziej zainteresowałam się tą konkretną książką. Dotychczas twórczość Magdy była wydawana głównie przez wydawnictwo Znak, więc taka odmiana sama w sobie była intrygująca.

Czego zatem możemy spodziewać się po tej pozycji? O czym tak na prawdę jest „Wiosna cudów”, której autorką jest Magdalena Kordel?

Główną bohaterką tej powieści jest Stella. Kobieta wychowująca samotnie synka Franciszka. O tym kto jest ojcem malca nie wiemy tak na prawdę nic.

Razem ze swoją przyjaciółką Aldoną zamierza wyremontować budynek, w którym obie będą prowadzić hotel. Aby tego dokonać, kobieta skuszona wizją jaką wykreowała przed nią jej przyjaciółka, postanawia zaciągnąć kredyt. Nie spodziewa się jednak, że ta decyzja będzie niczym strzał w kolano.

"Tego wieczoru poszła na długi spacer. Potrzebowała czasu, żeby przemyśleć propozycję przyjaciółki. I przekonać samą siebie, że nie powinna mieć wątpliwości."

Okazuje się, że dla Aldony, Stella była nie przyjaciółką, a kurą znoszącą złote jaja, którą można wyrzucić jak tylko przestanie być pożyteczna. Tak też właśnie się dzieje. Kobieta zostaje bez pracy z kredytem na głowie i kompletnie nie wie, co ma w takiej sytuacji począć. Na domiar złego do Kotkowa zjeżdża dwóch mężczyzn. Nie byłoby w tym nic dziwnego. W końcu miejscowość jest urokliwa i na tyle duża, że znajduje się w niej hotel oraz pensjonat. Taka małych rozmiarów mieścina w sam raz na odpoczynek.

Niestety obaj panowie są w pewien sposób połączeni z główną bohaterką, o czym sama zainteresowana dowiaduje się od jednej z przedszkolanek, która zauważyła dziwne zachowanie starszego z mężczyzn. Kim on jest? Czego chce od dziewczyny? Jaką rolę w tym wszystkim pełnią siostry Kazimierczakówny?

Serdecznie zachęcam Was do sięgnięcia po książkę "Wiosna cudów", którą napisała Magdalena Kordel, jeśli chcecie otrzymać odpowiedzi na te pytania! Zawsze miałam pewien sentyment do twórczości Magdy. Jej książki wprowadzały we mnie spokój, cisze, a przede wszystkim nadzieję na to, że nie ma rzeczy niemożliwych i można wyjść nawet z największego bagna jeśli dookoła siebie ma się kochających ludzi.

Tym właśnie charakteryzuje się ta pozycja. Miłością, sympatią, tolerancją i wsparciem dla drugiego człowieka. Tą pewnością, że nie ważne jak jest źle, to znajdzie się ktoś kto wyciągnie do nas pomocną dłoń.

"Z Sagankami się nie zadziera! Wdepczemy ją w ziemię! Jak tu przyszliśmy, to jeszcze mieliśmy pewne wątpliwości, ale teraz...

- Teraz już ich nie mamy - weszła mu w słowo Julka."

Stella wokół siebie miała wielu życzliwych ludzi. W szczególności mogła liczyć na swoją rodzinę, ale nie tylko. W Kotkowie bardzo dobrze prosperuje piekarnia rodziny Kazimierczaków i to właśnie siostry Kazimierczakówny są tutaj od "ustawiania ludzi po kątach". Każdy zachwala ich wypieki i za nic nie chce mieć z siostrami na pieńku, gdyż skutkuje to nie tylko brakiem obsługi w piekarni. 

Oprócz Stelli, w książce "Wiosna cudów", którą napisała Magdalena Kordel, poznajemy także jej rodzeństwo, rodziców, kilka osób z Kotkowa takich jak Paulina, która jest właścicielką pensjonatu, czy też pani Helenka, która jest emerytowaną nauczycielką. Pisarka nie ogranicza się jedynie do przedstawienia głównej bohaterki, ale również zahacza o postacie poboczne.

Buduje wokół nich małe, ciekawe wątki, dzięki, którym całe miasteczko jakim jest Kotków, staje się bardziej realne. Widać, że nie jest ono bez wad, ale także pokazuje, że nie tylko nad głową Stelli wiszą burzowe chmury.

"Wiosna cudów", którą napisała Magdalena Kordel, jest historią opowiadającą o zwykłych, prostych ludziach, którzy mają swoje troski i radości. To właśnie w tej konkretnej pozycji w końcu poczułam prawdziwość tej książki, a to za sprawą czegoś, czego jeszcze nigdy nie doświadczyłam w twórczości autorki, a mianowicie, występowanie przekleństw!

"Najwyraźniej komendant nie wiedział jeszcze, z kim ma do czynienia. - A tych łobuzów z miejsca do ciupy, dlaczego jeszcze nie są skuci? Czy wy, kurwa mać, w cyrku pracujecie?"

Tak! Ta z pozoru banalna, kosmetyczna rzecz, sprawiła mi nie lada radochę. Policzyłam wszystkie występujące w książce przekleństwa i jeśli się nie pomyliłam, to w całej "Wiośnie cudów" jest ich 31! To oznacza, że Magda średnio co trzynastą stronę wyposażała swoich bohaterów w mięso armatnie, którym rzucali na lewo i prawo w zależności od sytuacji!

Było to dla mnie coś nowego, zaskakującego i jeśli mam być szczera w ogóle się tego nie spodziewałam! Przyzwyczajona do spokojnego, otulającego obyczaju, nagle dostałam nieco więcej energii, odrobinkę zadziorności w twórczości pisarki i bardzo mi się to podobało!

Bohaterowie oczywiście są bardzo zgrabnie wykreowani. "Wiosna cudów", którą napisała Magdalena Kordel jest pierwszym tomem sagi "Przystań śpiących wiatrów", dlatego postacie prawdopodobnie będziemy poznawać powoli. Nie dostaniemy wszystkiego od razu podane na talerzu, a krok po kroku zaczniemy poznawać mieszkańców Kotkowa.

"Choroba, nie podejrzewała Walusiakowej o taki hart ducha, pomyślała. I o to, że będzie mnie bronić jak lwica! I to po tym, jak jej rano nagadałam! Jednak chyba na prawdę będę musiała zmienić o niej zdanie!"

Spędziłam kilka przyjemnych dni nad tą lekturą. Miejscami miałam poczucie, że autorka gdzieś się spieszy, jest kilka kwestii, które są niedopowiedziane, jednak zwalam to na karb wielotomowości historii i tego, że nie kończy się ona po czterystu stronach, a będzie miała swoją kontynuację w przyszłości.

Książkę tę szczególnie chciałabym polecić osobom, które lubią książki z kategorii obyczaju, gdzie czyta się daną pozycję, by się zrelaksować i nie koniecznie szukać na każdym kroku wielkiej sensacji, afery, zwrotów wydarzeń i dynamicznej akcji. "Wiosna cudów" to spokojna, płynąca swoim tempem opowieść, którą napisała Magdalena Kordel, gdzie można doszukać się znaków charakterystycznych dla twórczości tej pisarki.

Tytuł ten przywodzi na myśl wiosnę, coś co budzi się do życia na nowo, pewien początek nowej przygody. Być może to znak, że jeśli nie czytaliście nic spod pióra autorki, to jest to właśnie dobry moment, by zacząć i rozpocząć swoją przygodę z twórczością Magdaleny Kordel właśnie od tej konkretnej pozycji! 

OKŁADKA

Tytuł iście wiosenny to i okładka wręcz kipiąca zielenią! Muszę przyznać, że mam sporo książek Magdaleny Kordel na półce, ale jeśli chodzi o szatę graficzną to ta bije wszystkie na głowę! Pomimo tego, że kolor zielony więc wylewa się z okładki, a ja nie jestem fanką zielonego, bardzo podoba mi się ta grafika.

Widać na niej kobietę, która ma spięte w kok brązowe włosy. W szczególności zwróciłam uwagę na jej przepiękne oczy, które mają przepiękną barwę. Niby są niebieskie, ale ich barwa jest tak ciemna, że niemalże wydają się być brązowe. Do tego kolor szminki, w moim odczuciu idealnie pasujący do jej urody jak i ubrania genialnie komponuje się z tłem książki.

Imię oraz nazwisko autorki umieszczono na górze okładki, natomiast tytuł na dole. W tle widać również budynek. Z treści książki można od razu zrozumieć o jaki konkretnie chodzi i jak ważną rolę będzie odgrywał w całej historii. Kolorystyka grafiki współgra ze sobą. 

Co prawda nie będę raczej wzdychać do tej ilustracji, jednak nie można zaprzeczyć, że ma w sobie coś przyciągającego. Jakie jest Wasze zdanie na ten temat?

MOJA OCENA

Fabuła: 4/5

Bohaterowie: 5/5

Język: 4/5

Zakończenie: 4/5

Wrażenia wizualne: 4/5

*Ocena ogólna: Warto przeczytać

Za możliwość odwiedzenia Kotkowa i poznania jego mieszkańców, serdecznie dziękuję wydawnictwu WAB! 

*ocena ogólna jest oceną SUBIEKTYWNĄ a nie średnią arytmetyczną!

INFORMACJE OGÓLNE

OPIS

Po niedawnych wydarzeniach, każdy myślał, że sytuacja się ustabilizuje i wszystko wróci do normy. Nic bardziej mylnego! Na horyzoncie pojawia się kolejna tajemnicza zbrodnia. Do drogiego ośrodka leczenia zaburzeń odżywiania przyjeżdżają kobiety z Ameryki. Obie mają polskie korzenie, jednak nie wiele wiedzą o obecnym życiu w kraju. Jedna z nich zostaje znaleziona na klatce schodowej pobliskiego bloku i nie ulega wątpliwości, że nie żyje.

To idealna okazja dla Magdy, która chce rozwinąć skrzydła jako prywatna pani detektyw. Liczy na pomoc swojego chłopaka, którym jest policjant Mikołaj, jednak ani on, ani jej ciotka Emilia i nawet były chłopak Paweł, nie są zadowoleni z tego jaką ścieżkę zawodową ma zamiar obrać kobieta.

Ten ostatni jednak widzi w tym swoją szansę na odzyskanie serca Magdy. Jakim sposobem to osiągnie? Czy marzenie Emilii o końcu świata w końcu się spełni? Kim była ofiara i jej przyjaciółka oraz czego szukały w Polsce? Na te pytania otrzymacie odpowiedź, jeśli przeczytacie tę książkę!

MOJE WRAŻENIA

To, co musze napisać na samym początku, to fakt, że "Głodnemu trup na myśli", którą napisała Iwona Banach, czytało mi się przyjemniej niż pierwszy tom. Bywały momenty, że robiłam zdjęcia z konkretnym fragmentem tekstu i wrzucałam go na swoje story na Instagramie, by pokazać innym jakie zabawne smaczki można tam odnaleźć. Zainteresowanie tą pozycją przekroczyło moje najśmielsze oczekiwania, ponieważ z reguły nigdy nikt nie pytał mnie o tytuł danej książki. W tym przypadku otrzymałam kilka zapytań o to, co czytam.

Ponownie przenosimy się do małego miasteczka, w którym naszą główną bohaterką jest Magda. Tym razem kobieta pragnie otworzyć własną agencję detektywistyczną, ale by jej marzenie mogło się spełnić, potrzebuje kilku ważnych podpisów i przede wszystkim spraw do rozwiązania. Ta ostatnia jest na wyciągnięcie ręki, gdyż ponownie odnaleziono zwłoki kobiety, która na domiar tego wszystkiego przyleciała do Polski z USA.

"- Może jest Egipcjanką albo co? - wyraziła swoje zdanie Magda, przypomniawszy sobie operę Aida. - Ale Łantłapka? Strasznie dziwne to nazwisko! (...)

- To było bardziej tak, jakby miała w gardle włochatego pająka.

- Amerykanka! - wykrzyknęli oboje z Pawłem.

- Ale Łantłapka?"

Kobietę odnaleziono w jednym z bloków, niedaleko ośrodka leczniczego, w którym przebywała wraz ze swoją przyjaciółka Idalią. Mało tego! Okazuje się, że była milionerką, więc powodów do zabicia nieznajomej było coraz więcej. Zarówno Mikołaj jak i Magda przeprowadzają śledztwo w tej sprawie. Mikołaj ze względu na to, że jest policjantem i to jego praca, Magda zaś głównie po to, by móc rozwinąć skrzydła w wymarzonym przez siebie zawodzie. Oczywiście nie zabraknie też dziennikarza Pawła, który w całej tej sprawie znajdzie okazję do tego, by wrócić do łask Magdy.

Przyznać muszę, że Iwona Banach w swojej książce "Głodnemu trup na myśli" wykreowała postacie, które albo się lubiło, albo nie znosiło. O ile byłam całym sercem z panią Emilią i jej końcami świata, o tyle Paweł bardzo mocno mnie irytował. Autorka wykreowała go na perfidnego prostaka i męską wersję blachary. Tam gdzie czuć było pieniądze i wygodę, tam pojawiał się on. Nie było inaczej w tej części historii. Gdy dowiedział się na kogo może być przepisany spadek po zmarłej kobiecie, nie miał skrupułów by wykorzystać naiwność dziewczyny i pod przykrywką głębokiego uczucia, udawać że ją kocha. Jego myślenie i dążenie do osiągnięcia wygody, sławy i pieniędzy niesamowicie mnie irytowało.

"-A Magdusia? Co z Magdusią? Nie kochasz Magdusi? Taaaak? Tak? - dodała z zaciśniętymi zębami. - To ja ciebie tak hołubiłam, a ty taki jesteś? Za pieniądze? Moją Magdusię? Sprzedać? przehandlować?! O ty, śmieciu sprzedajny!"

O tym, że "Głodnemu trup na myśli", którą napisała Iwona Banach podobała mi się bardziej niż "Niedaleko pada trup od denata" zaważyło zawarte w niej poczucie humoru. Niejednokrotnie parskałam śmiechem podczas czytania tej pozycji. Książka jest lekka w odbiorze, ciekawa, wprowadza nowe postacie i przede wszystkim mimo że jest tu wątek kryminalny, to przede wszystkim jest to komedia!

Doskonale bawiłam się podczas czytania tej książki. Musze przyznać, że tropów i domysłów w sprawie zabójstwa było całkiem sporo i każdy miał poniekąd sens. Szczerze nie spodziewałam się tego, co otrzymałam na samym końcu i jak to się wszystko zakończyło. Jeśli sięgniecie po "Głodnemu trup na myśli", którą napisała Iwona Banach, możecie spodziewać się ciekawych zwrotów akcji, fajnie poprowadzonego śledztwa, a to wszystko otoczone przez ekscentryczną Emilię, Myszkę, która trafiła do domu Emilii dzięki sytuacji jaka miała miejsce w jej bloku, czy chociażby przez opisy jedzenia, które nie zawsze nadawało się do spożycia.

Książka nie jest jakimś totalnym "must have", ale spędzicie przy niej kilka miłych godzin. Dlatego jeśli macie ochotę i chcecie się z nią zaznajomić to zachęcam! Czuję, że to nie będzie moje ostatnie spotkanie z tymi postaciami!

OKŁADKA

Jak na komedię kryminalną, różowe tło książki zdaje się być takie niewinne! Na grafice widzimy też talerz. Po jednej stronie leży widelec, a po drugiej nóż. Tematycznie zapowiada się niesamowita uczta i poniekąd jest to prawdą, gdyż w książce będziemy czytać sporo o jedzeniu, zwłaszcza tym naszym, tradycyjnym, polskim.

Tytuł książki ponownie jest "fikuśny", nie osadzony w prostej linii. Mamy też coś w rodzaju krwi, chociaż mi bardziej przypomina plamę po ketchupie.

Tak jak poprzedniczka, nie czuję wielkiej sympatii do tego co widzę. Ilustracja jest mi obojętna, nie wpisuje się w moje gusta, ale żeby tradycji stało się zadość, chciałam napisać o niej kilka słów.

MOJA OCENA

Fabuła: 4/5

Język: 5/5

Bohaterowie: 5/5

Zakończenie: 4/5

Wrażenia wizualne: 3/5

*Ocena ogólna: Warto przeczytać

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania tej książki na swoim blogu, serdecznie dziękuję Wydawnictwu Dragon!

*ocena ogólna jest oceną SUBIEKTYWNĄ a nie średnią arytmetyczną