Oxfordka

INFORMACJE OGÓLNE

Autor: Kasie West

Tytuł: Chłopak na zastępstwo

Liczba stron: 400

Wydawnictwo: Feeria Young

Kategoria: Lit. młodzieżowa

Tłumaczenie: Jarosław Irzykowski

ISBN: 978-83-7229-586-6

OPIS

Gia nie spodziewała się, że tuż przed balem maturalnym, rzuci ją chłopak. Nie spodziewała się także, że poprosi obcego chłopaka, by na ten bal poszedł razem z nią jako jej domniemany partner, który chwilę temu odjechał zostawiając ją z niczym.

Ona - Gia Montgomery - szkolna gwiazda, przewodnicząca samorządu szkolnego, dziewczyna, którą wszyscy znają, wchodzi na bal maturalny z obcym chłopakiem, którego zarówno uczniowie jak i ona sama nie znają zbyt dobrze. Kłamstwo goni kłamstwo. Nakłada się jedno na drugie i dziewczyna musi być czujna, by jej grubymi nićmi pleciona historia nie legła w gruzach. Czy uda jej się zataić prawdę przed jej przyjaciółkami, na czym tak bardzo jej zależy? A co jeśli ta niewygodna prawda wyjdzie na jaw? By się tego dowiedzieć, musicie sięgnąć po tę książkę!

MOJE WRAŻENIA

Chyba nikt nie spodziewał się takiego początku książki Gia, główna bohaterka tej historii, tuż przed balem na parkingu szkolnym zostaje rzucona przez swojego chłopaka Bradley'a, o którym zdążyła naopowiadać już swoim przyjaciółkom.

Pójście na tę imprezę bez osoby towarzyszącej, to w jej mniemaniu strzał w kolano, dlatego postanawia zaczepić przypadkowego chłopaka i zapytać go, czy zechciałaby pójść z nią na bal. Od jego decyzji i późniejszych wyborów dziewczyny, jej życie diametralnie się zmieni.

Z typowej dla amerykańskich filmów, dziewczyny, która ma chłopaka, gromadkę przyjaciółek, jest znana i podziwiana, Gia stała się osobą, która zaczęła zadawać się ze zwykłymi uczniami, którzy w gronie jej rówieśników uchodzili za niewartych uwagi, nic nie znaczących ludzi, którzy nie zasługują na zapamiętanie. Jak do tego doszło? A no wszystko za sprawą tytułowego chłopaka na zastępstwo, który okaże się być tak dobry w graniu roli jej partnera, że później ciężko to będzie odkręcić Montgomery, by nie wyjść na oszustkę.

"Coś się stało?
– Wszystko w porządku.
– A wiesz, że te trzy słowa to najczęściej powtarzane kłamstwo w naszym języku?"

Dziewczyna będzie rozdarta między potrzebą posiadania przyjaciółek, a zwłaszcza jednej z nich, na której najbardziej jej zależy, a relacją między nią a Hayden'em, z którym udawany związek przeradza się niemalże w coś prawdziwego.

Zaplątana w kłamstwach Gia, stanie się całkiem inną dziewczyną, która dostrzeże ile zła wyrządziła Bogu ducha winnym rówieśnikom. Zrozumie, że nie powinno oceniać się kogoś jedynie po ubiorze i że tak na prawdę, każdy człowiek ma swoją własną historię, która może być niezwykle ciekawa.

Czy towarzystwo Hayden'a i jego siostry Bec, sprawi, że Gia stanie się lepszą wersją siebie? Jak uda jej się odkręcić wszystkie kłamstwa, którymi karmiła swoje przyjaciółki, czym coraz mocniej dokuczało jej poczucie winy? Aby się dowiedzieć, musicie sięgnąć po tę książkę!

"Chłopak na zastępstwo" autorstwa Kasie West to młodzieżowa pozycja przedstawiająca losy jednej z najpopularniejszych dziewczyny w szkole - Gii. Muszę przyznać, że jej osobowość bardzo mnie irytowała. Od samego początku Montgomery uchodziła za osobę, która aby udowodnić innym swoją rację, jest w stanie iść do celu po trupach. To tak na prawdę jej zachowanie doprowadziło do tego, że Bradley rzucił ja tuż przed balem maturalnym. Główna bohaterka traktowała go jak muzealny eksponat, którym może się pochwalić przed przyjaciółkami. Odniosłam wrażenie, że bardziej zależało jej na aprobacie koleżanek, niż na tym by spędzić miły wieczór u boku swojego bądź co bądź chłopaka.

"- A właśnie że tylko na tym ci zależy, i sama to dziś potwierdziłaś. Pierwszą rzeczą, jaką od ciebie usłyszałem, było: "Moje przyjaciółki padną". Serio, Gia? Właśnie to przyszło ci do głowy po dwóch tygodniach od ostatniego spotkania?"

Jej późniejsza decyzja utwierdziła mnie jedynie w przekonaniu, że to pusta dziewczyna, której nie obchodzą inni, a czubek jej własnego nosa. Zdesperowana, by nie skompromitować się przed przyjaciółkami, desperacko prosi przypadkowo napotkanego na parkingu chłopaka by poszedł z nią na bal w roli jej partnera. Tutaj tak na prawdę zaczyna się cała historia. Kłamstwo za kłamstwem, z którego ciężko potem wyjść i które musi być przykryte kolejnym kłamstwem, jej późniejsza przemiana na lepsze... Wszystko to za sprawą Hayden'a oraz jego siostry Bec, która uświadomiła dziewczynę, jak wiele przykrości sprawiała innym.

Kasie West w książce "Chłopak na zastępstwo" pokazuje nam również relacje głównej bohaterki z jej rodziną, gdzie punktem kulminacyjnym jest wypuszczenie na światło dzienne, nagranego przez jej brata filmu, na którym Gia jest zapatrzona w telefon i robi wszystko tylko dla zasięgów.

"Jak mierzymy dziś naszą wartość? Liczbą lajków, które otrzymał nasz post, tym, jak wielu mamy znajomych czy ile zebraliśmy retweetów? Czy w ogóle wiemy, co tak naprawdę myślimy, dopóki nie przedstawimy naszych myśli w sieci i nie dowiemy się od innych, ile ich zdaniem są warte?"

Książka ta jest przyjemna w odbiorze, widać także, jak zachowanie głównej bohaterki się zmienia, jak pod wpływem nowej znajomości, zaczyna dostrzegać co robiła źle. Pozycja ta ma także nieco słodko gorzkie zakończenie ponieważ nie wszystko kończy się happy endem.

Głównymi wątkami tej książki jest relacja Gii z Hayden'em, jej przyjaciółkami, oraz rozwijającą się znajomością z Bec. Autorka skupia się także na wewnętrznych relacjach głównej bohaterki z jej rodziną, a także przybliża nam nieco historię jednej z jej rzekomych przyjaciółek Jules. Historia jest ciekawa, płynie wartkim strumieniem, jednak czegoś mi w niej brakuje. Być może jest dla mnie zbyt prosta i lekka?

Czy czytaliście tę pozycję? Jeśli tak, to dajcie koniecznie znać, jak ją odebraliście. Według mnie jest fajną lekturą na odprężenie w chłodniejsze wieczory, ale z pewnością nie będzie należała do moich ulubionych. Jak jest w Waszym przypadku? Dajcie znać!

OKŁADKA

Grafika książki Kasie West - Chłopak na zastępstwo, jest w mojej opinii delikatnie cukierkowa. Przeważa tu pudrowy róż, zdjęcie nie ma żywych kolorów, jest bardziej pastelowe. Na grafice widać parę stojącą przy barierkach. Dziewczyna ma ubraną białą sukienkę i panterkowe botki, natomiast chłopak ma trampki, czarne spodnie z paskiem i koszulę. Zdjęcie nie obejmuje ich twarzy, ale można zauważyć, że modelka na zdjęciu ma długie, pokręcone włosy.

Okładka ma coś w sobie, ale na należy do tych, na które patrzyłabym w nieskończoność. Tytuł książki zajmuje środek grafiki, natomiast imię oraz nazwisko autorki widnieje nieco wyżej. Jak dla mnie - okładka jakich wiele.

MOJA OCENA

Fabuła: 4/5

Bohaterowie: 3,5/5

Język: 4/5

Zakończenie: 3/5

Wrażenia wizualne: 3,5/5

*Ocena ogólna: Nie polecam nie odradzam

*ocena ogólna jest oceną SUBIEKTYWNĄ a nie średnią arytmetyczną

2 Comments

INFORMACJE OGÓLNE

Autor: Agata Czykierda-Grabowska

Tytuł: Adam

Liczba stron: 446

Wydawnictwo: OMG Books

Kategoria: Romans

Tłumaczenie: -

ISBN: 978-83-240-4808-3

OPIS

Adam trafia do domu tymczasowego, gdzie po ukończeniu swoich osiemnastych urodzin, ma się usamodzielnić i już w pojedynkę zmierzyć się z dorosłym życiem jakie go czeka. Nie wie jednak, że na jego drodze stanie zielonooka dziewczyna, której wielkie serce i wrażliwość sprawi, że chłopak zapragnie zawalczyć o samego siebie.

Ponadto główny bohater skrywa o wiele więcej tajemnic, a sama dziewczyna również jest bardzo tajemniczą postacią. Czy ich drogi się skrzyżują? Co takiego wydarzyło się zarówno w życiu Adama jak i córki małżeństwa, które wzięło go pod swój dach? By się dowiedzieć, musicie koniecznie sięgnąć po tę książkę!

MOJE WRAŻENIA

O tej książce dowiedziałam się poprzez szeroko pojęte book media, a dokładnie dzięki Agnieszce znanej w social mediach jako Panna Sasna. Pamiętam jak dziś, kiedy Aga zachwalała tę pozycję i tak na prawdę nie trzeba mi było wiele, by też po nią sięgnąć.

Okładka kupiła mnie w stu procentach i nawet dla niej samej byłam w stanie kupić książkę "Adam", którą napisała Agata Czykierda-Grabowska. Miałam kilka podejść do tej lektury. Brałam ją nawet kilka razy na wakacje, jednak wracałam z nich z nieprzeczytaną książką. Nadszedł jednak czas, kiedy postanowiłam zabrać się za tę historię i tak oto przepadłam bez reszty.

Pierwsze, na co chciałabym zwrócić uwagę to fakt, że narratorem tej powieści jest dziewczyna poznana przez Adama, kiedy ten trafił do rodziny zastępczej. Nie znamy jej imienia, a przynajmniej nie rzuciło mi się ono w oczy, co jest bardzo ciekawe.

Zielonooka przedstawia nam postać Adama jak i samej siebie oraz otaczającego ją świata przez co nie znamy wszystkich szczegółów dotyczących innych postaci po za nią samą. Dziewczyna jest córką małżeństwa, które wzięło pod swój dach Adama i bynajmniej nie jest on jedyną osobą, która czeka na trafienie do kochającej rodziny.

"Nienawidziłam tego, że mnie z tym zostawiła, ale najbardziej nienawidziłam jej za to, że ta mała dziewczynka musiała prosić o dom dla siebie i swojego brata. Nienawidziłam tego."

Oprócz Adama w domu dziewczyny jest jeszcze rodzeństwo - Michalina oraz Arek. Dwójka dzieci, wesołych, miłych i pełnych życia, dla których nasza narratorka odda sporą część swojego serca. Co jednak dzieje się z Adamem, który już niedługo skończy osiemnaście lat i będzie musiał sam o siebie zadbać? Co z tym wszystkim ma wspólnego opowiadająca całą tę historię dziewczyna? Okazuje się, że sporo.

"Adam", którego napisała Agata Czykierda-Grabowska to książka, w którą autorka napakowała ogrom emocji, bagaż doświadczeń postaci, gdzie można być świadkiem wielu na prawdę trudnych decyzji. Ta lektura nie jest sielankową opowiastką o zakochanych nastolatkach, którzy się buntują, by zamanifestować jak bardzo są w sobie zakochani. Nie! W tej pozycji, dla miłości nasi bohaterowie będą musieli się rozstać, co zapewni im bezpieczeństwo, a tego Adam jak i nasza narratorka oraz ich bliscy będą na prawdę potrzebować.

Agata Czykierda-Grabowska w swojej książce "Adam", zamieściła przemoc w rodzinie, nieudane, zakazane, obsesyjne związki, emocje takie jak zaufanie, ale również jego brak. Czytałam tę pozycję z zapartym tchem i czym dalej zanurzałam się w tej historii tym bardziej wydawało mi się, że nic nie wiem. Nie ufałam narratorce, jej rodzicom, przyjaciołom, Adamowi. Powoli przestawałam ufać komukolwiek, ponieważ każdy miał coś do ukrycia.

Bolesne było to, jak nasi bohaterowie łaknęli miłości, zrozumienia, szukali bezpieczeństwa w drugim człowieku, a otrzymywali zaledwie ochłapy, nic nieznaczące gesty, które nie były w stanie wypełnić ich pustki w sercu. Niejednokrotnie postacie dokonywały na prawdę fatalnych wyborów, chociaż niekiedy winę można by było zrzucić na silne emocje, strach, poczucie niemocy, złość.

"Czasami nie mamy wpływu na to, co czujemy."

"Adam", którego napisała Agata Czykierda-Grabowska czytało mi się na prawdę dobrze. Fabuła wciągała, trzymała w napięciu do samego końca, mimo że zakończenie jak i w ogóle drugą połowę książki uważam za lekko naciąganą, momentami niedokończoną, taką mdłą i nijaką. Działo się na prawdę sporo i czasem odnosiłam wrażenie, że autorka napchała tak wiele negatywnych emocji w jedną rodzinę, że jest to aż nierealne.

Pomimo tego, moim zdaniem wszystkie postacie są dobrze wykreowane. Mamy tutaj bliskich zielonookiej dziewczyny, jej rodziców, przyjaciół, mamy również Adama i kilka osób z jego otoczenia. Każdy był na swój sposób oryginalny i przedstawiony tak, byśmy nie czuli niedosytu. Ponadto akcja tej książki, mam wrażenie, że głównie rozgrywa się w jesienno zimowej scenerii, co też teraz możemy zaobserwować za oknem, więc jeśli zastanawiacie się czy warto sięgnąć po książkę "Adam", którego napisała Agata Czykierda-Grabowska, to ja z całego serca polecam tę lekturę.

Nie odkładajcie tego pomysłu na "potem", ponieważ nie wiadomo kiedy Wasze "potem" się wydarzy, a sądzę, że ta książka jest na prawdę warta uwagi. Jest to nietypowy romans z nie tak bardzo oczywistym zakończeniem, co tylko sprawiło, że jeszcze bardziej polubiłam tę pozycję. Jak będzie lub jest w Waszym przypadku? Śmiało, napiszcie w komentarzach!

OKŁADKA

Ta grafika przyciągała mnie od samego początku. Widziałam w niej same zalety. Dobór kolorystyczny, czcionka tytułu, umiejscowienie postaci, nuta tajemniczości... Wszystko mi się w niej podobało.

Co zatem widzimy na ilustracji? Widać dwie postacie. Kobietę i mężczyznę, stojących nieopodal drzewa pozbawionego liści. Otoczeni są czymś, co przypomina mgłę. W górnej części okładki kolor jest niebieski, wręcz granatowy, natomiast na dole widzimy róż wymieszany z fioletem.

Tytuł książki umiejscowiony jest mniej więcej na środku zdjęcia, napisany czcionką przypominającą odręczne pismo.

Wydaje mi się, że grafika ta jest też ujęciem nocnym. Ciężko stwierdzić, czy te "paćki" to deszcz, śnieg, a może gwiazdy. Podoba się Wam ta grafika? Dajcie znać w komentarzach!

MOJA OCENA

Fabuła: 4,5/5

Bohaterowie: 4/5

Język: 4/5

Zakończenie: 3,5/5

Wrażenia wizualne: 4,5/5

*Ocena ogólna: Warto przeczytać

*ocena ogólna jest oceną SUBIEKTYWNĄ a nie średnią arytmetyczną

0 Comments

Benjamin Alire Saenz - Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata

INFORMACJE OGÓLNE

Autor: Benjamin Alire Saenz

Tytuł: Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata

Liczba stron: 377

Wydawnictwo: We Need YA

Kategoria: Lit. młodzieżowa

Tłumaczenie: Agnieszka Brodzik

ISBN: 978-83-66657-49-6

OPIS

Arystoteles nie należy do osób, które w szkole są przebojowe i rozchwytywane przez innych rówieśników. Jest raczej typem samotnika, myśliciela, który mając brata w więzieniu oraz rodziców, którzy swoje emocje trzymają na wodzy jest zamkniętym w sobie chłopakiem.

Jego życie zmienia się, kiedy będąc na basenie poznaje Dantego - chłopaka, który postrzega świat totalnie inaczej. Oboje zaprzyjaźniają się, co skutkuje tym, że w końcu będą mogli odpowiedzieć sobie na pytanie, kim tak na prawdę są.

Do jakich wniosków dojdą? Jakie skutki będzie miała ich przyjaźń? Czy ich życie diametralnie się zmieni, kiedy zaczną się przyjaźnić? Tego dowiecie się po przeczytaniu tej książki!

MOJE WRAŻENIA

Nie będę ściemniać, że książkę "Arystoteles i Dance odkrywają sekrety wszechświata", którą napisał Benjamin Alire Saenz przeczytałam tuż po premierze. Nie. Ta książka leżała na mojej półce trzy bite lata i czekała, aż w końcu po nią sięgnę. Czy było warto? Tak i nie.

Tak jak napisałam wcześniej, Arystoteles to chłopak dosyć skryty, stroniący od ludzi, który pewnego dnia poznaje nieco bardziej społecznego Dantego. Ich przyjaźń cieszy zarówno ich samych jak i rodziców, którzy w końcu dostrzegają, że ich synowie odnaleźli kogoś z kim lubią spędzać czas.

Napisać, że jest to książka jednowątkowa, to jak nie napisać nic. Tak na prawdę Benjamin Alire Saenz w swojej książce "Arystoteles i Dance odkrywają sekrety wszechświata" przedstawił nam zwykłe życie, zwykłych chłopaków, chodzących do szkoły, mających swoje problemy, którzy mieszkają z rodzicami i tak na prawdę nie za bardzo ich rozumieją.

"Zacząłem myśleć, że te wiersze są jak ludzie. Niektórych rozumiesz od razu, a innych nie zrozumiesz nigdy."

Tutaj każdy element fabuły był ważny. Każdy łączył się z innym kawałkiem, tworząc jedną spójną całość. Nie mamy jedynie historii Dantego i Arystotelesa, którzy pewnego dnia poznają się na basenie i Dante oferuje Arystotelesowi pomoc w nauce pływania.

W tej książce relacje synów z ich rodziną rówieśnikami w szkole... to wszystko ma znaczenie i to wszystko nadaje tej książce realistycznego wydźwięku, ponieważ w prawdziwym życiu nie zawsze jest jedynie kolorowo.

Benjamin Alire Saenz w swojej książce "Arystoteles i Dance odkrywają sekrety wszechświata" zamieścił bardzo wiele przemyśleń głównych bohaterów. Wiele razy łapałam się na tym, że czytałam dialogi chłopaków, którzy tak na prawdę nie wiedzą kim są. Odebrałam to tak, jakby nie mieli celu w życiu, nie wiedzieli, co chcą robić, szukali samych siebie, a przez cały ten czas towarzyszyły im silne emocje, które blokowały lub napędzały ich do działania.

Ta książka pokazywała jak wygląda życie przeciętnego nastolatka, który nie wie jeszcze co będzie robić za dziesięć lat, gdzie będzie pracować, czy założy rodzinę, a może wyruszy w samotną podróż dookoła świata. Benjamin Alire Saenz w swojej książce "Arystoteles i Dance odkrywają sekrety wszechświata" daje młodym dorosłym nadzieję na to, że ich zagubienie jest całkowicie normalne.

To, że picie piwa z rodzicami jest na początku niezręczne, jest całkowicie normalne. Zainteresowanie płcią przeciwną, lub tą samą, również jest normalne i fakt, że są tego przeciwnicy jak i zwolennicy.

W pewnym momencie Dante wyprowadza się do Chicago i jego drogi z Arystotelesem się rozchodzą. Oczywiście chłopak pisze listy do swojego przyjaciela, jednak ten po kilku dla niego niezręcznych momentach, zachowuje dystans do Dantego. W tamtym okresie zarówno u Arystotelesa jak i u Dantego bardzo dużo się dzieje. Jeśli można tak powiedzieć, to oboje eksperymentują ze swoim ciałem. Sprawdzają co im się podoba, a co nie. Pamiętajmy także, że dla obojga jest to okres dojrzewania, więc spotkania z dziewczynami, palenie, pierwsze piwo, jest czymś nowym i dotychczas nieznanym.

"Byłem zagadką dla samego siebie."

W książce "Arystoteles i Dance odkrywają sekrety wszechświata", którą napisał Benjamin Alire Saenz dzieje się na prawdę sporo i tak na prawdę ciężko jest opowiedzieć o wszystkim i równocześnie nie powiedzieć za dużo. Tą pozycję po prostu trzeba przeczytać.

Co ciekawe, nie jestem wielką fanką tej historii. Wiele osób na prawdę uwielbia tę serię, ja natomiast nie znalazłam w niej nic, co skłoniłoby mnie do sięgnięcia po kontynuację. Irytowało mnie to, że bohaterowie książki często bez potrzeby i jakiegokolwiek sensu, powtarzają całe zdania po sobie. Czytałam tę książkę, chcąc się dowiedzieć, o czym jest ta pozycja, a ona po prostu taka była. Zwyczajna, niewymagająca. Jakbym stała się niewidzialna i obserwowała dwadzieścia cztery godziny na dobę życie totalnie obcej mi rodziny.

Były momenty radosne i smutne. Wchodziłam do głowy Arystotelesa i Dantego, by dowiedzieć się co czują, co myślą, czego się boją i jakie są ich marzenia. Obserwowałam ich relacje z rówieśnikami ze szkoły oraz ich więź z rodziną. Tu nie było niczego odbiegającego od rzeczywistości zwykłego, prostego nastolatka, który ma swoje wyobrażenie o życiu. Rozumiem jednak, że dla kogoś, Benjamin Alire Saenz w swojej książce "Arystoteles i Dance odkrywają sekrety wszechświata" zawarł odpowiedzi na pytania wielu ludzi, którzy nie wiedzą kim są, ani co chcą robić w swoim życiu. Jak wygląda życie nastolatka, z jakimi obawami borykają się rodzice młodego dorosłego, co siedzi w ich głowach, co dla nich jest ważne, a co nie.

Jest tutaj tego na prawdę sporo i gdyby spojrzeć na tę pozycję w ten sposób, to jest to na prawdę wartościowa książka. Fabularnie jednak mnie nie urzekła i jeśli macie odmienne zdanie, to z chęcią dowiem się, co Was do tej pozycji przyciągnęło, lub co skłania Was do sięgnięcia po tę pozycję!

OKŁADKA

Tytuł tej książki jest na prawdę długi, dlatego nic dziwnego, że zajmuje większą część okładki. Widnieje w środkowej części ilustracji na tle delikatnie rozgwieżdżonego nieba. Poniżej można zauważyć fabularnego pick-upa stojącego gdzieś na otwartej przestrzeni.

Po bokach okładki zauważyć można coś na wzór kurtyny, która stworzona jest z różnych elementów takich jak książki, krzyżyki, figury geometryczne czy elementy roślinności.

Grafika mnie nie urzekła. Wiem, że jest wznowienie tej książki w o wiele ładniejszej grafice, natomiast ta, którą mam ja, w ogóle do mnie nie przemawia. Wydaje mi się, że jest tu zbyt mocno "napaćkane" różnymi detalami, których jest po prostu za dużo.

Jakie są Wasze odczucia? Dajcie znać w komentarzu!

MOJA OCENA

Fabuła: 3,5/5

Bohaterowie: 3,5/5

Język: 4/5

Zakończenie: 3,5/5

Wrażenia wizualne: 2/5

*Ocena ogólna: Nie polecam nie odradzam

Książka przeczytana we współpracy z wydawnictwem We Need YA

*ocena ogólna jest oceną SUBIEKTYWNĄ a nie średnią arytmetyczną

0 Comments

INFORMACJE OGÓLNE

Autor: Jane Austen

Tytuł: Rozważna i romantyczna

Liczba stron: 350

Wydawnictwo: Świat Książki

Kategoria: Klasyk

Tłumaczenie: Anna Przedpełska-Trzeciakowska

ISBN: 978-83-813-9739-1

OPIS

Pani Dashwood oraz jej trzy córki - Marianna, Eleonora i Małgorzata, po śmierci męża, zmuszona jest poszukać nowego miejsca zamieszkania. Wraz ze znalezieniem nowego domu, życie dwóch córek pani Dashwood zaczyna nabierać tempa, a to za sprawą nowych przyjaciół rodziny, którzy często odwiedzają panie w ich nowym gniazdku.

Nowe znajomości, przyjaźnie, miłości, rozterki, zawody i akcja mająca miejsce na początku XIX wieku wprowadzą Cię w całkiem inny, nieznany Ci świat, który albo Ci się spodoba, albo będziesz chciał z niego wyjść jak najszybciej!

MOJE WRAŻENIA

Cała historia zaczyna się dosyć ponuro. Mąż pani Dashwood umiera i tak na prawdę nie pozostawia po sobie nic, co mogłaby odziedziczyć jego żona oraz córki. Panie są zmuszone zamieszkać w mniejszym i skromniejszym domku, jednak to nie sprawia, by ich relacje w jakimś stopniu się pogorszył.

Każdy kto odwiedza tę rodzinę, czuje jak ściany mieszkanka przepełnione są miłością, zrozumieniem i ciepłem rodzinnego ogniska. Kobiety czują się tam bezpieczne.

Na początku zastanawiałam się, czy tytuł tej książki będzie odzwierciedlać w jakiś sposób treść tej pozycji i okazuje się, że jak najbardziej. Pomimo, że pani Dashwood ma trzy córki, to dwie z nich będą grały w tej pozycji główne skrzypce. Chodzi tu dokładnie o Eleonorę - tę rozważną oraz Mariannę - tę romantyczną.

Mam wrażenie, że głównym wątkiem fabularnym była tutaj miłość. Miłość odwzajemniona i miłość odrzucona. Miłość matki do córki, córki do matki, miłość przemyślana i pochopna... Jane Austen w swojej książce "Rozważna i romantyczna" przedstawiła nam kobiety, które charakterem są niczym ogień i woda. Kiedy jedna zastanawia się co robić, druga działa. Kiedy jedna zakochuje się od pierwszego wejrzenia, druga zastanawia się czy ta miłość ma w ogóle jakiekolwiek szanse na przetrwanie.

"Z zakochanymi rzecz ma się inaczej. Oni nie mogą wyczerpać żadnego tematu, oni się nie mogą dogadać, zanim nie powtórzą wszystkiego przynajmniej dwadzieścia razy."

Piękne w tej książce jest to, że pomimo różnic między siostrami, obie darzą się ogromną miłością i zrozumieniem. Wspierają się i starają się żyć tak, by nie krzywdzić tej drugiej. Akcja osadzona jest na początku XIX wieku i również tradycje, zwyczaje oraz panująca wtedy moda są jak najbardziej obecne w przedstawianej przez Jane Austen książce - "Rozważna i romantyczna".

Tam kobieta nie ugania się za mężczyzną, a daje mu wolną rękę. Pozwala odejść, wrócić, wybacza po dworsku, nie zapominając przy tym o krzywdach. Uważam, że pozycja ta jest ciekawa, ma w sobie to coś i tylko czasem bohaterowie zachowują się, jakby sami nie wiedzieli czego pragną. Było sporo momentów, kiedy to w przeważającej mierze serce zamiast rozum kierowało poczynaniami wykreowanych przez autorkę postaci.

Czy polecam tę książkę? To wszystko zależy od tego jakie książki lubicie. Nie mogę napisać, żeby była zła, ale jakoś niesamowicie też się przy niej nie bawiłam. To pozycja z tych o miłości, która nie wie gdzie ma się ulokować, ale też nie żali się nikomu jak jej źle. "Rozważna i romantyczna" przeniesie Was do świata, w którym nie dane było nam się urodzić, dlatego dzięki tej pozycji z pewnością zagłębicie się w tamtejsze zwyczaje i tradycję.

Czy jesteście na to gotowi? Dajcie znać! Ja uważam, że pozycja ta nie była taka zła i z pewnością Eleonora w jakiś sposób skradła moje serce swoim postępowaniem i wytrwałością, ale nie jestem pewna czy byłabym czytelniczką, która wraca do tej książki co roku.

OKŁADKA

Okładka tej książki jest dosyć nietypowa, jeśli weźmiemy pod uwagę to z jakiego materiału jest wykonana. Pisząc materiał wręcz dosłownie się do niego odnoszę, ponieważ okładka książki "Rozważna i romantyczna", którą napisała Jane Austen jest tak jakby "materiałowa".

Na ilustracji widnieje tytuł oraz imię i nazwisko autorki otoczone przez jasne kwiaty, których krawędzie są czerwone, tak samo jak liście. Tło tej pozycji jest granatowe i tak na prawdę to tyle, ile można powiedzieć o wizualnej stronie tej książki.

Okładka jest twarda, mamy również wstążeczkę, którą możemy zaznaczać, w którym miejscu skończyliśmy czytanie tej pozycji. Jak dla mnie jest w porządku, ale nie powala.

MOJA OCENA

Fabuła: 3,5/5

Bohaterowie: 3,5/5

Język: 3,5/5

Zakończenie: 3,5/5

Wrażenia wizualne: 4/5

*Ocena ogólna: Nie polecam nie odradzam

*ocena ogólna jest oceną SUBIEKTYWNĄ a nie średnią arytmetyczną

2 Comments

INFORMACJE OGÓLNE

Autor: K.A. Figaro

Tytuł: Zakazany owoc

Liczba stron: 318

Wydawnictwo: Lipstick Books

Kategoria: Romans

Tłumaczenie: -

ISBN: 978-83-6652-614-3

OPIS

Zuzanna Potocka nie ma łatwego życia. Nawet jeśli wyprowadziła się z rodzinnego domu i mieszka na swoim, czuje że jej rodzice, a zwłaszcza ojciec Kazimierz, trzyma wszystko i wszystkich twardą ręką.

Podczas jednej z imprez między jej chłopakiem Fabianem, a jej tatą dochodzi do sprzeczki, w której Zuza namacalnie przekonuje się jak pobudliwy jest jej rodzic.

Zraniona, zszokowana i odrzucona, postanawia wrócić do swojego mieszkania, jednak po drodze dochodzi do wypadku samochodowego, w którym kobieta traci pamięć. Jak potoczy się jej życie? Czy nic się nie zmieni? A może przeciwnie, całe jej życie wywróci się do góry nogami?

MOJE WRAŻENIA

Byłam przygotowana na wiele. Przede wszystkich na sporo erotycznych scen gdzie "penisy i wilgotne kobiecości" będą wylewać się z książki hektolitrami. Byłam na to przygotowana, biorąc pod uwagę, w jakim klimacie zostały napisane inne książki K.A. Figaro z cyklu Rozchwiani.

Nastawiałam się na to, że będzie niegrzecznie, będzie pikantnie, będzie elektryzująco, a okazało się, że było...byle jak...

Główną bohaterką książki "Zakazany owoc", którą napisała K.A. Figaro, jest Zuzanna Potocka. Kobieta pochodząca z wpływowej rodziny, której ojciec posiada kilka firm, a matka również ma swoje biznesy.

Wydawać by się mogło, że Zuza jest szczęśliwa. Ma chłopaka Fabiana, za którym nie przepadają jej rodzice, mieszka na swoim, z siostrą Marleną dogaduje się całkiem dobrze...jedynie rodzice zachowują się jakby pozjadali rozumy I nie liczyło się nic prócz pieniędzy i uznania.

"- Jeżeli ten związek po dzisiejszej aferze utrzyma się dłużej niż dwa miesiące, wydziedziczę cię, stracisz pracę i po prostu przestaniesz dla nas istnieć."

Podczas wystawnej imprezy zorganizowanej przez jej rodziców, dochodzi do spięcia pomiędzy ojcem Fabiana, a Zuzanny, a to co ma miejsce po tym felernym wydarzeniu, sprawia, że kobieta wsiada za kółko swojego samochodu, chcąc jak najszybciej wrócić do własnego domu. Niestety po drodze dochodzi do wypadku samochodowego, w wyniku, którego główna bohaterka traci na jakiś czas pamięć i zapomina totalnie o wszystkim i o wszystkich.

W powrocie do zdrowia pomagają jej rodzice, ale także tajemniczy ksiądz Artur, z którym Zuza wbrew rozsądkowi będzie miała romans. Jej całe życie wywróci się do góry nogami. Wspomnienia, powoli będą wracać na swoje miejsce i okaże się, że nie wszystko przebiegało tak, jak opisywali jej rodzice.

Fabian również pokaże swoje nowe oblicze, a ksiądz Artur okaże się być całkowicie kimś innym. Gdzie leży prawda i komu może zaufać kobieta? Jeśli chcecie się dowiedzieć, to musicie sięgnąć po tę pozycję!

"Kamil próbował mnie wyszarpać, ale w Fabiana wstąpił jakiś niezrównoważony demon."

W bardzo dużym skrócie, w moim odczuciu, bohaterowie zostali słabo przedstawieni. Znamy jedynie ich zarys. Sceny erotyczne zostały wepchnięte tam, gdzie autorka chyba nie miała pomysłu na dalszy przebieg wydarzeń. Zakończenie okazało się totalną klapą i w pierwszej chwili zastanawiałam się czy czasem ktoś nie wyrwał mi ostatnich stron książki, czy może faktycznie tak bez sensu kończy się ta pozycja, która nawet nie ma kolejnych części...

Pomysł na fabułę, był na prawdę dobry i kiedy "Zakazany owoc", który napisała K.A. Figaro się rozkręcał, autorka postanowiła zakończyć historię. Serio? Po przeczytaniu cyklu Rozchwiani, byłam wręcz przekonana, że wciągnę tę książkę nosem... Poniekąd tak było, ponieważ pozycję czytało się szybko i przyjemnie, styl nie męczył. Nie byłam jednak przygotowana na takie... Niedokończone dzieło, z którym nie wiem, co mam teraz zrobić. Czekać na kontynuację? Powiedzieć - aha - i zapomnieć o istnieniu tej pozycji, czy samej dopisać zakończenie i opublikować je na Wattpadzie jako oryginał, o którym zapomniała autorka?

"- Zuza... Zuza... Nie!"

Im dłużej myślę o książce "Zakazany owoc", którą napisała K.A. Figaro, tym coraz więcej widzę niedociągnięć, które tylko jeszcze bardziej zaniżają moją ocenę względem tej pozycji. Jestem rozczarowana ponieważ pomysł na fabułę, był na prawdę interesujący, jednak w moim odczuciu, autorka kompletnie go zaprzepaściła.

Jeśli czytaliście tę książkę i nie zgadzacie się z moją oceną, to z chęcią dowiem się jakie są Wasze odczucia po przeczytaniu tej pozycji. Jak dla mnie była to strata czasu.

OKŁADKA

Nie jest to ilustracja, która przyciągnęła by mój wzrok, jednakże nie zalicza się do tych najgorszych. Na grafice widnieje dolna część twarzy mężczyzny z lekkim zarostem, ubranego w białą, rozpiętą koszulę.

Imię i nazwisko autora widnieje na środku zdjęcia, natomiast poniżej można zauważyć tytuł książki. Kolorystycznie wszystko fajnie się spina, ilustracja nie jest nachalna ani w żaden sposób męcząca oczy. Po prostu dla mnie jest przeciętna. Jak podoba Wam się taka okładka? Dajcie znać w komentarzach!

MOJA OCENA

Fabuła: 3,5/5

Bohaterowie: 3/5

Język: 4,5/5

Zakończenie: 2/5

Wrażenia wizualne: 3/5

*Ocena ogólna: Daj sobie spokój

Książka została przeczytana dzięki współpracy z wydawnictwem Lipstick Books

*ocena ogólna jest oceną SUBIEKTYWNĄ a nie średnią arytmetyczną

0 Comments

Toshikazu Kawaguchi - Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni

INFORMACJE OGÓLNE

Autor: Toshikazu Kawaguchi

Tytuł: Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni

Liczba stron: 198

Wydawnictwo: Relacja

Kategoria: Fantastyka

Tłumaczenie: Joanna Dżdża

ISBN: 978-83-67555-42-5

OPIS

"Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni", którą napisał Toshikazu Kawaguchi, jest kontynuacją książki "Zanim wystygnie kawa". W jednej z tokijskich kawiarni można przenieść się w czasie, jednak warunki, jakie trzeba spełnić, mogą się wydawać idiotyczne, a czasem nawet niebezpieczne.

Czym tym razem zaskoczy nas Toshikazu Kawaguchi, w swojej książce "Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni"? Jeśli chce się dowiedzieć, to musicie koniecznie sięgnąć po tę pozycję.

MOJE WRAŻENIA

Kiedy dowiedziałam się, że Toshikazu Kawaguchi napisał kolejny tom cyklu "Zanim wystygnie kawa", wiedziałam, że będę musiała po nią sięgnąć! W sumie nie spodziewałam się jakiegoś przełomu jeśli chodzi o fabułę tej pozycji. Wręcz przeciwnie, byłam przygotowana na to, że poznam kolejnych ludzi, którzy chcą wrócić do przeszłości, by zrobić to, czego nie zrobili, kiedy mieli na to czas.

Muszę przyznać, że ta pozycja mnie zaskoczyła. Zauważyłam, że autor dosyć często podkreślał pewne kosmetyczne smaczki zamieszczone w książce, tak jak na przykład trzy zegary, z których tylko jeden pokazywał prawidłową godzinę. Oprócz tego, że dostaliśmy nowe historie, przypadkowych osób, które pojawiały się w kawiarni, mogliśmy też z boku przyglądać się bohaterom, którzy tam pracowali. Nieco bardziej zagłębiliśmy się w ich życie i mogliśmy uświadomić sobie, że oni także mają swoje demony przeszłości.

"Nigdy tak naprawdę nie widzimy serc innych ludzi. Gdy ktoś pogrąży się we własnych zmartwieniach, może stać się ślepy na uczucia najważniejszych dla siebie osób."

"Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni", którą napisał Toshikazu Kawaguch, jest książką wzruszającą, dającą możliwość przemyślenia, co tak na prawdę robimy na tym świecie, gdzie dążymy, jakie błędy popełniliśmy po drodze i czy wyciągnęliśmy z nich lekcję. To pozycja o przemijaniu, nieuniknionej stracie, samotności, wyrzutów sumienia, których mieć nie powinniśmy.

Autor wspaniale pokazuje jak przez własne myśli, potrafimy się zatracić, jak żałoba i smutek po stracie ukochanej osoby, może nami zawładnąć, zaprzątnąć głowę na tyle mocno, że stracimy z oczu nasze życie. Nim się obejrzymy, najlepsze lata miną, a my dalej będziemy tkwić w poczuciu winy, że czegoś nie zrobiliśmy.

Czytając książkę "Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni", którą napisał Toshikazu Kawaguchi miałam wrażenie, że tak na prawdę z każdej historii, w której ktoś cofa się w czasie, możemy wyciągnąć jakąś lekcje, morał. Ponadto całość tej pozycji wskazuje na to, że nie wiadomo jakbyśmy tego pragnęli, nie jesteśmy w stanie czegoś zmienić.

"Rzeczywistość jednak była taka, że żadne z jego życzeń by się nie spełniło. Jego życie straciło cały sens. Przy życiu trzymało go tylko to, że nie chciał złamać serca Kinuyo. To jedyne silne uczucie pozwalało mu trwać, mimo że padł ofiarą oszustwa i żył w ciągłej niedoli. Postanowił, że nie umrze przed swoją matką.
Ale w teraźniejszości Kinuyo już nie żyła..."

To, co się wydarzyło i tak się wydarzy, choćbyśmy stanęli na głowie, by nie doprowadzić do pewnych sytuacji. Sam proces cofania się w czasie - lub też przenoszenia się do przyszłości, jest na prawdę ciekawie stworzony. To nie są przyjemne spacerki tam i z powrotem, gdzie co tydzień możemy sobie podróżować, gdzie tylko chcemy. Warunki jakie trzeba spełnić są dosyć ściśle określone i nie można ich złamać, co powoduje, że główny zainteresowany pięć razy pomyśli zanim zdecyduje się na podróż w czasie.

Czy polecam tę książkę? Jak najbardziej! Sądzę, że jest to tom nieco bardziej poważny, trafiający w serce, dający możliwość zatrzymania się na chwilę i przemyślenia pewnych spraw. W mojej opinii jest to również pozycja bardziej zaskakująca, z delikatnie słodko gorzkim zakończeniem, które jedynie dodaje wartości całej pozycji. Dlatego jeśli nie czytaliście tej książki, to z całego serca Wam polecam i mam nadzieję, że spodoba się Wam równie mocno jak mi.

OKŁADKA

Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam tę okładkę, myślałam, że jest to wznowienie książki "Zanim wystygnie kawa". Jakby to powiedział Tomasz Sznuk - Otóż nie. Spodobała mi się koncepcja tego, że ilustracja na pierwszy rzut oka jest taka sama jak w pierwszym tomie, mimo że widać tutaj całkiem inne przedmioty.

Mamy tutaj, dosyć często wspominane w treści książki trzy zegary, z których to ten środkowy wskazuje prawidłowy czas. Jest także krzesło oraz biały kot z niebieskimi oczami. Tło książki "Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni", którą napisał Toshikazu Kawaguchi jest biało błękitne. Zauważyć można na błękitnej części delikatne listki, jakby była to tapeta.

Całość wygląda estetycznie oraz minimalistyczne . Tytuł książki znajduje się w dolnej części książki, tam samo jak imię oraz nazwisko autora. Ogólnie podoba mi się ta grafika i jestem ciekawa, czy Wam również przypadła do gustu. Dajcie znać w komentarzach!

MOJA OCENA

Fabuła: 5/5

Bohaterowie: 5/5

Język: 4,5/5

Zakończenie: 5/5

Wrażenia wizualne: 4/5

*Ocena ogólna: Koniecznie musisz przeczytać

*ocena ogólna jest oceną SUBIEKTYWNĄ a nie średnią arytmetyczną

2 Comments

INFORMACJE OGÓLNE

Autor: Diane Setterfield

Tytuł: Trzynasta opowieść

Liczba stron: 446

Wydawnictwo: Albatros

Kategoria: Lit. piękna

Tłumaczenie: Magdalena Słysz

ISBN: 978-83-8215-154-1

OPIS

"Trzynasta opowieść", którą napisała Diane Setterfield jest złożoną historią, w której tak na prawdę o trzynastej opowieści dowiadujemy się dopiero na sam koniec! Ciężko nawet określić kto tu jest główną postacią ponieważ Margaret Lea jest jedynie biografką, która ma za zadanie napisać biografię słynnej pisarki Vidy Winter - kobiety tajemniczej, nieprzeniknionej i takiej o której niejeden człowiek słyszał wiele różnych historii, jednak tej prawdziwiej nigdy nie odkrył.

Czy Margaret uda się poznać prawdziwą historię życia pisarki? Dlaczego to właśnie ją Vida poprosiła o napisanie biografii? Czytając "Trzynastą opowieść, wkraczacie w świat pełen tajemnic, gdzie smutek i radość przenikają się ze sobą.

MOJE WRAŻENIA

Rozpoczynając czytanie tej książki, byłam do niej nastawiona sceptycznie, a to za sprawą tego, że inna książka Diane Setterfield nie zdobyła mojego serca i nie jestem pewna czy kiedykolwiek do niej wrócę. "Trzynasta opowieść" urzekła mnie już na samym początku. Stylem, przedstawieniem historii, nutą tajemniczości, którą wprowadziła wraz z pojawieniem się Vidy Winter.

Czytanie tej książki, było jak - i tu nie przesadzam - czytanie o czytaniu. Słowa budowały fabułę, fabuła budowała obraz w głowie, obraz w głowie budował całkiem nowy świat pełen tajemnic i szokujących faktów z życia pisarki, ponieważ, to było celem Margaret. Napisanie biografii Vidy Winter, o której każdy słyszał, ale nikt tak do końca nie znał jej na prawdę.

"Jest coś takiego w słowach. We wprawnych rękach, zręcznie pokierowane biorą cię w niewolę. Owijają się jak pajęczyna wokół członków, a kiedy już cię tak spętają, że nie możesz się ruszyć, przebijają ci skórę, wnikają w krew, paraliżują myśli. W tobie odprawiają swoje czary."

Sama autorka wielokrotnie wymyślała historię o samej sobie, wprowadzając każdego w błąd, jednak nadszedł w jej życiu taki moment, że nie było już czasu na snucie kolejnej wyimaginowanej opowieści. Teraz przyszedł czas na szczerą prawdę i niewygodne fakty, które mogłyby zburzyć pozytywny wizerunek Vidy. Sama zainteresowana prawdopodobnie dobrze o tym wiedziała, dlatego postanowiła wyjawić prawdę u schyłku własnego życia, kiedy tak na prawdę już nic by jej nie zaszkodziło.

Do tego przedsięwzięcia zatrudniła biografkę Margaret Lea - kobietę, która specjalizowała się raczej w opisywaniu życia osób zmarłych, a nie jeszcze takich, które żyją. Razem ze swoim ojcem prowadziła antykwariat, w którym stare książki, otrzymywały drugie życie, a ona sama wczytywała się w niektóre z nich z uwielbieniem.

Kiedy kobieta otrzymuje niecodzienną propozycję napisania biografii słynnej pisarki Vidy Winter, nie od razu jest przekonana co do słuszności tego zdania. Postanawia jednak przyjąć ofertę, dzięki czemu ona pierwsza poznaje prawdziwe losy pisarki, które są wstrząsające, tajemnicze i fascynujące.

Razem z Margaret cofamy się do dzieciństwa Vidy Winter, by poznać jej prawdziwe imię, jej prawdziwą historię, której całość jest wielowątkowa i skomplikowana. Czy biografce uda się sprostać wyzwaniu jakim jest napisanie biografii o jednej z najsłynniejszych pisarek w Anglii? Do jakich faktów uda nam się dojść? Kim tak na prawdę jest Vida Winter? Na te pytania otrzymacie odpowiedź sięgając po "Trzynastą opowieść", którą napisała Diane Setterfield.

"Wszystkie dzieci mitologizują swoje narodziny. To powszechne. Chcesz kogoś poznać? Jego serce, umysł i duszę? To poproś go, żeby Ci powiedział jak to było, kiedy się urodził. To, co usłyszysz, nie będzie prawdą, będzie opowieścią. A nic nie jest tak wymowne jak opowieść."

Muszę przyznać, że tym razem jestem oczarowana twórczością pisarki. Na tych ponad czterystu stronach umieściła na prawdę wiele informacji na temat życia jednej z bohaterek. Przedstawiła nam dosłownie całą sagę rodzinną pani Winter, w taki sposób, że nie chciało się odkładać tej pozycji na półkę. Moją uwagę zwrócił tutaj styl pisarki, który w tej konkretnej pozycji był lekki, klarowny i łatwy do przyswojenia. Jej opisy otaczającego świata, postaci, wydarzeń, były intrygujące.

Czułam się poniekąd, jakbym czytała książkę, o książce, która jest czytana komuś innemu. Taka historia w historii przekazywana z rąk do rąk. Fakt, że Margaret miała spisać biografię Vidy Winter, nie świadczy o tym, że była to jedyna opowieść jaką Dinae Setterfield zawarła w książce. Aby zrozumieć tok myślenia Vidy Winter musieliśmy także wejść nieco głębiej w głowy innych postaci takich jak Hester - jej opiekunka z dzieciństwa, Aurelius czy Emmeline. Wszyscy ci bohaterowie są w pewien sposób połączeni z losem Vidy Winter i tylko dzięki zagłębieniu się w życie ich wszystkich, tak na prawdę dowiemy się kim jest słynna pisarka.

"Choćby książki zawierały banał na banale, zawsze coś mnie w nich wzrusza. Bo ktoś, kto już nie żyje, kiedyś sądził, że jego myśli są na tyle warte uwagi, aby przelać je na papier."

Książka "Trzynasta opowieść", którą napisała Diane Setterfield jest lekturą wciągającą, która przeniosła mnie do XIX wiecznej Anglii wręcz utkanej z tajemnic rodzinnych, pełnych bólu, cierpienia, ale także wzruszających chwil oraz siostrzanej więzi. Bardzo zachęcam Was do sięgnięcia po tę pozycję, która mnie wciągnęła już od pierwszych stron, a autorka postarała się o to, by atmosfera panująca w książce trzymała nas w napięciu do ostatniego zdania.

Z pewnością po takiej uczcie czytelniczej jaką była "Trzynasta opowieść", napisana przez Dinae Setterfield, sięgnę po kolejne książki tej autorki, by dowiedzieć się, czy jest to twórczyni, do której będę co jakiś czas wracać z przyjemnością i nieukrywanym zainteresowaniem.

OKŁADKA

"Trzynastą opowieść" mam z serii butikowej, gdzie praktycznie każda z pozycji jest na swój sposób urokliwa i przyciągająca wzrok. Tym razem na grafice mamy zielone tło, na którym widnieje złoty, lśniący zarys drzewa.

Tytuł pozycji umieszczony jest w centrum grafiki, natomiast imię i nazwisko autorki oraz nazwa wydawnictwa znajduje się poniżej. Bardzo prosta ilustracja, która ma w sobie coś, co przyciąga. Złoto z zielenią dobrze się dopełniają, równocześnie oprawa graficzna nie obrazuje nam tego, czego możemy spodziewać się w treści książki.

Okładka mi się podoba i oczywiście jest wiele innych, które bardziej przypadły mi do gustu, jednak ta także fajnie prezentuje się z resztą pozycji z serii butikowej.

Jakie jest Wasze zdanie? Spodobała się Wam ta okładka? Macie tę książkę w swoich czytelniczych planach? A może lektura "Trzynastej opowieści" jest już dawno za Wami? Dajcie znać w komentarzach!

MOJA OCENA

Fabuła: 4/5

Bohaterowie: 4/5

Język: 4/5

Zakończenie: 3,5/5

Wrażenia wizualne: 4/5

*Ocena ogólna: Warto przeczytać

*ocena ogólna jest oceną SUBIEKTYWNĄ a nie średnią arytmetyczną

0 Comments

Hello...

INFORMACJE OGÓLNE

OPIS

MOJE WRAŻENIA

"Coś się stało?– Wszystko w porządku.– A wiesz, że te trzy słowa to najczęściej powtarzane kłamstwo w naszym języku?"

"- A właśnie że tylko na tym ci zależy, i sama to dziś potwierdziłaś. Pierwszą rzeczą, jaką od ciebie usłyszałem, było: "Moje przyjaciółki padną". Serio, Gia? Właśnie to przyszło ci do głowy po dwóch tygodniach od ostatniego spotkania?"

"Jak mierzymy dziś naszą wartość? Liczbą lajków, które otrzymał nasz post, tym, jak wielu mamy znajomych czy ile zebraliśmy retweetów? Czy w ogóle wiemy, co tak naprawdę myślimy, dopóki nie przedstawimy naszych myśli w sieci i nie dowiemy się od innych, ile ich zdaniem są warte?"

OKŁADKA

MOJA OCENA

INFORMACJE OGÓLNE

OPIS

MOJE WRAŻENIA

"Nienawidziłam tego, że mnie z tym zostawiła, ale najbardziej nienawidziłam jej za to, że ta mała dziewczynka musiała prosić o dom dla siebie i swojego brata. Nienawidziłam tego."

"Czasami nie mamy wpływu na to, co czujemy."

OKŁADKA

MOJA OCENA

INFORMACJE OGÓLNE

OPIS

MOJE WRAŻENIA

"Zacząłem myśleć, że te wiersze są jak ludzie. Niektórych rozumiesz od razu, a innych nie zrozumiesz nigdy."

"Byłem zagadką dla samego siebie."

OKŁADKA

MOJA OCENA

INFORMACJE OGÓLNE

OPIS

MOJE WRAŻENIA

"Z zakochanymi rzecz ma się inaczej. Oni nie mogą wyczerpać żadnego tematu, oni się nie mogą dogadać, zanim nie powtórzą wszystkiego przynajmniej dwadzieścia razy."

OKŁADKA

MOJA OCENA

INFORMACJE OGÓLNE

OPIS

MOJE WRAŻENIA

"- Jeżeli ten związek po dzisiejszej aferze utrzyma się dłużej niż dwa miesiące, wydziedziczę cię, stracisz pracę i po prostu przestaniesz dla nas istnieć."

"Kamil próbował mnie wyszarpać, ale w Fabiana wstąpił jakiś niezrównoważony demon."

"- Zuza... Zuza... Nie!"

OKŁADKA

MOJA OCENA

INFORMACJE OGÓLNE

OPIS

MOJE WRAŻENIA

"Nigdy tak naprawdę nie widzimy serc innych ludzi. Gdy ktoś pogrąży się we własnych zmartwieniach, może stać się ślepy na uczucia najważniejszych dla siebie osób."

OKŁADKA

MOJA OCENA

INFORMACJE OGÓLNE

OPIS

MOJE WRAŻENIA

"Wszystkie dzieci mitologizują swoje narodziny. To powszechne. Chcesz kogoś poznać? Jego serce, umysł i duszę? To poproś go, żeby Ci powiedział jak to było, kiedy się urodził. To, co usłyszysz, nie będzie prawdą, będzie opowieścią. A nic nie jest tak wymowne jak opowieść."

"Choćby książki zawierały banał na banale, zawsze coś mnie w nich wzrusza. Bo ktoś, kto już nie żyje, kiedyś sądził, że jego myśli są na tyle warte uwagi, aby przelać je na papier."

OKŁADKA

MOJA OCENA

O MNIE

OBSERWUJ MNIE NA:

TOP 5 NAJPOPULARNIEJSZYCH POSTÓW

Obserwatorzy

instagram

"Coś się stało?
– Wszystko w porządku.
– A wiesz, że te trzy słowa to najczęściej powtarzane kłamstwo w naszym języku?"