Do historii o Marii Skłodowskiej-Curie i jej córkach podchodziłam z dystansem. Sam fakt, że jest to książka biograficzna efektywnie mnie od niej odrzucał. Obawiałam się masy dat i wydarzeń historycznych, które obezwładniłyby mnie niczym ucznia przygotowującego się do klasówki z historii. 

Miłym zaskoczeniem było to, że jednak tak się nie stało. 

Książka jest napisana w taki sposób, że interesuje czytelnika. Czułam się trochę niczym w odwiedzinach u babci na herbatce, która opowiadała mi czasy za wybuchu drugiej wojny światowej. Owszem znajdował się tu szereg dat, ale nie były one rażące.

Autorka bardziej nastawiła się na opowieść o kobiecie, niż przekazanie kilkunastu suchych faktów z jej życia.

"Byłam przekonana, że o Marii Curie można się jeszcze wiele dowiedzieć. Dlatego poważyłam się opisać życie osoby tylekroć już naświetlonej przez biografów - chciałam ukazać kobietę, matkę, przyjaciółkę, często niedostrzegane zza pomnika pionierki nauk."

Shelley nie tylko przedstawiła Marię, jako kogoś znanego i ważnego w dziejach ludzkości, ale także skupiła się na tym, by ludzie poznali ją od strony tej zwyczajnej kobiety, która jak inni ma dzieci, męża, również choruje, nie jest supermanką, a przede wszystkim sława nie uderzyła jej do głowy.

"Meloney pisze, że gdy odwiedziła Marię w mieszkaniu, była zaskoczona, bo gospodyni sama otworzyła jej drzwi. (...) Dziennikarkę uderzyła skromność Marii i obojętność wobec dóbr materialnych. (...) Maria żywiła przekonanie, że nauka ma służyć wszystkim ludziom, a nie tylko jej osobistej korzyść."

Czasy w jakich musiała żyć Maria Curie nie były łatwe. Kobiety nie miały tych samych praw, co mężczyźni (o ile w ogóle jakiekolwiek posiadały prawa), dlatego fakt, że kobieta dokonała odkrycia na wagę światową, był czymś tak dziwnym, że Skłodowska niejednokrotnie spotykała na swojej drodze problemy. 

To nie tylko książka o Marii. To także wiele stron historii życia jej córek - Ewy i Ireny ich mężach, odkryciach, zdolnościach, o tym, że pracując zawsze ich myśli były blisko rodziny... To jedyna z biograficznych książek, które przeczytałam i nie odstraszało mnie od niej. Jest jak opowieść z wpleceniem cytatów, jak książka bez głównego bohatera, któremu autor narzuca słowa.

Pozycja ta jest wzbogacona o zdjęcia za czasów życia Marii Curie, co nadaje większego znaczenia całej opowieści. Możemy zobaczyć jak wyglądali uczestnicy konferencji Ernesta Solvay'a, jak wyglądała sama Maria, jej córki czy Einstein. 

Książka oprawiona jest grubą okładką, przyjemną w dotyku. Muszę jednak przyznać, że zdecydowanie wole mniejsze formaty książek. Noszenie takiej pozycji gdziekolwiek może być dyskomfortowe, dlatego we wakacje lub urlop odradzałabym zabieranie jej ze sobą na wczasy - chyba, że to nie przeszkadza.

Jeszcze nigdy nie dowiedziałam się tak wiele o Marii jak z tej książki (pewnie dlatego, że nigdy nie sięgałam po książki biograficzne, lub za każdym razem były zbyt nużące by dotrwać do ich końca)

Jeśli ktoś chciałaby dowiedzieć się wiele ciekawych rzeczy o Marii Skłodowskiej-Curie, to jest to dobra pozycja dla niego. Nie męczy, nie nudzi, przyjemnie się ją czyta, a przy okazji poznajemy tę kobietę również od innej strony - jako matki, żony i przyjaciółki.

Moja ocena: Warto przeczytać 

Książka bierze udział w wyzwaniach:

1. Przeczytam tyle ile mam wzrostu (2,5 cm)

2. Stronicowe wyzwanie 

3. 12 książek na 2015 rok

4. Grunt to okładka