20 lipiec. Słuchajcie. To był zły dzień. Nie ważne, że robiłam właśnie paczkę dla Dominiki, ponieważ brałam udział w wymiance książkowej przez nią organizowanej. Nie ważne, że przyszedł list od mojej koleżanki. Nie było również ważne to, że słuchałam sobie Pitbulla. Ważne było to, że podczas słuchania tego cholernego Pitbulla, ja rozpadłam się na kawałki. Moje serce się trochę pokruszyło. Na początku było coś w rodzaju - nie to nie prawda, to tylko głupi żart, to click bait ze strony RMF Fm. Zaraz zamknę oczy i tego nie będzie, ale... Facebook krzyczał, forum krzyczało... You Tube krzyczał, wszystkie strony wrzeszczały i ja w środku też krzyczałam. Płakałam dwie godziny, zaryczana poszłam spać, a kolejnego dnia musiałam wytrzymać w pracy, kiedy w radiu non stop przypominali mi, że Chester Bennington nie żyje. Wiecie jak czuje się osoba, która traci kogoś kogo podziwia? Kogo na oczy nie widziała, ale darzy go sympatią? Kiedy pisałam ten post -> [KLIK]  nie chciałam się rozpisywać... z resztą sam post pisałam osmarkana, oryczana i smutna jak cholera. Chcę tylko, żebyście wiedzieli... żebyście mieli tą świadomość, że słucham Linkin Park od 2003 roku. Przeżyłam z nimi wiele radosnych chwil i dali mi wybawienie w wielu złych momentach mojego życia. Dzięki temu zespołowi jestem tu gdzie jestem, piszę to co czytacie i macie taką możliwość!!!! Gdyby nie oni, gdyby nie Chester, prawdopodobnie wiele rzeczy w moim życiu wyglądałoby zupełnie inaczej i mało prawdopodobne, że teraz bym coś do Was pisała. Na prawdę. Dlatego jestem wdzięczna. Więcej nie piszę, bo mi gula rośnie w gardle. Żegnaj przyjacielu [*] Może kiedyś Wam napiszę swoją historię i jakieś anegdotki z mojego życia połączone z Linkin Park. Chcielibyście? Nie obiecuję, ale jeśli chcecie to postaram się taki post zrobić.