Kategoria: Fantasy

Z książki na książkę odczuwam wrażenie, że robię się skostniałą staruchą bez uczuć, albo moje książkowe upodobania są tak odległe od upodobań innych, że dzielą nas lata świetlne.
Każdy u kogo spotkałam się z tą książką, zachwalał ją niczym odkrycie roku 2016. Każdy rozpływał się nad jej treścią, okładką, fabułą, bohaterami, a ja? No a ja czekałam, aż sięgnę po coś innego bo najzwyczajniej przysypiałam i nie znalazłam tu nic co godne by było mojej uwagi i zachwytu. Zwykły przeciętniak na raz.
Główną bohaterką jest Avy. „Dziewczyna anioł”, która przedstawia życie swojej prababci, babci oraz własnej matki, by na końcu opowiedzieć o sobie. Nie skupia się na brzydszej płci swojej rodziny, co nie oznacza, że o nich nie wspomina, jednak główną rolę w jej opowiadaniach grają kobiety.
Możemy być świadkami rozterek miłosnych, chwil radości i smutku, czuć niepewność i podekscytowanie. Mamy wgląd do życia, zdawać by się mogło, zwykłej rodziny, a jednak tak bardzo niespotykanej!
Avy różniła się od innych, a to za sprawą skrzydeł, które nie wiedzieć czemu, posiadała od urodzenia. To właśnie one były przyczyną odizolowania dziewczyny od świata zewnętrznego. Nie można było powiedzieć, że Dziewczyna Anioł miała grono przyjaciół. Posiadała jedną przyjaciółkę, która wiedziała o jej odmienności tak samo jak jej brat, reszta natomiast nie miała nawet pojęcia o istnieniu Avy.
Wszystko zmienia się za sprawą jednego chłopaka o imieniu Nathaniel, który przyjeżdża do sąsiedniego domu i jest przekonany, że ujrzał najprawdziwszego anioła. Ani Avy i pewnie on sam nie mają pojęcia jak to się wszystko zakończy i trzeba przyznać, że autorka miała dobry pomysł na całą historię.
Fabuła tej książki jest niepowtarzalna i oryginalna. Ostatnie strony powieści trzymają w napięciu, powodując palpitację serca.
Według mnie pozycja ta jest zbyt monotonna. Większość czasu przedstawione jest po prostu życie kobiet z rodziny Roux. Od czasu do czasu wydarzy się coś fenomenalnego, ale większą część książki, jak dla mnie jest nader spokojnie.
Uwagę z pewnością przykuwa okładka, jednak obawiam się, że jest stworzona z tego samego materiału co najnowsze wydanie Wiedźmina, które… no rozsypuje się na półce. Okładka po pewnym czasie wydaje się być przetarta, chociaż nie rzucam książką o ścianę, nie myje nią podłogi, ani nie używam za zakładkę papieru ściernego, a jednak okładka się niszczy. Przyznać jednak trzeba, że okładka wizualnie przyciąga.
Z miłą chęcią przeczytałabym coś jeszcze autorstwa Walton, ponieważ to było moje pierwsze spotkanie z jej twórczością i nie zaliczam go ani do złych, ani do udanych, jednak jeśli wziąć pod uwagę pomysł na fabułę, to byłabym zainteresowana innymi dziełami tej autorki.
Tym razem książki nie będę nikomu polecać. Moje upodobania chyba zbyt diametralnie się zmieniły względem innych czytelników, co sprawia, że to co inni uważają za perełkę, dla mnie jest byle jakie i odwrotnie.
Tak jak wspomniałam na samym początku, książka nie jest zła, ale dupy mi nie urwała, dlatego daje jej 5/10. Najbardziej neutralna ocena jaką można dać. Wyśrodkowana, mająca na celu podkreślić, że pozycja nie jest gniotem, ale też nie zwaliła mnie z nóg.

Moja ocena: Dostateczny

Książka bierze udział w wyzwaniach: 
1. Przeczytam tyle ile mam wzrostu (2,2 cm)
2. Czytam fantastykę